Merhaba Sevdiğim..

Bu bende yaratılan ilk cinayetti. Katili sendin.. Ellerim titrerdi, yanaklarım ıslanırdı saatlerce. Başıma bir ağrı girerdi her gece duvar kenarında dizlerimi göğüslerime çekince. Gözyaşlarım durmazdı sınır çizgisinde. Aşardı mutsuzluğun zirvesini, sel olup taşardı yanaklarımdan çene altıma doğru tanecikleri.. Mutsuzluğun en zirvesini tattım sayende.. Bir bakımdan teşekkür ediyorum sana katilim. Beni sözlerinle öldürdüğünden beri, benliğimi yaşıyorum. Meğer ne düşünceliymişim. Aklım düşüncelerle dolup taşmış; Haberim yoktu. 1 yıldır düşüncelerimle yalnızım. 1 yıl cefa çektim, ömür boyu sefa süreceğim. Üşüdüm her gün güneşin altında. Yokluğunun soğukluğu iliklerime işlerdi sürekli. Sıcakta donar, Soğukta yanardım. Teşekkür ederim katilim. Fikirlerimi ve duygularımı tattırdın kalbimin en derin mihnetli köşelerine.. Bu senin için naçizane bir düşüncedir belki de ama ben hayatımı, aramızdaki ipin koptuktan sonrasın da buldum.. Mutsuzluk içinde mutlu oldum sayende. Bu duyguyu yaşattın yüreğimden gelen sözlerime. Sözcüklerim sonsuz değer kazandı, gözlerim daha iyi tanıyor sokaktaki yüzleri.. Acıyı, mutsuzluğu, yalnızlığı daha iyi biliyorum. Varlık içinde yokluk çekmenin tezatıydı benim yaşadığım; Yokluğunda varlıklandım.. Sahteyle gerçeği ayırt edebilme kabiliyeti edindim. Uzak tuttum ruhumu zararlı düşüncelerden. Katilim olmasan belki de bunları tadamayacaktım.. Benliğimi bulamayacaktım; kaybolan içimde.. Sayende sayfa değil, defter açıyorum hayatıma.. Böylece mutlu oldum ben.. Şunu öğrendim ben bu hikayeden; Hayat, insana önce zevki yaşatır; bağlandırır. Sonra kahpeliği tattırır, yalnızlıkla öldürür.

-Enes Demirci