Sonbaharın kararsız günlerinden biri daha başlıyordu.Dışarıda hafif bir rüzgar, güneşin
tebessümünü dudaklarına kilitlemişti yine, yeni güne merhaba diyordu.Lelia, üşümüş
parmaklarını ısıtma telaşını bir kenara bırakarak, önünde durduğu kapıyı hafifçe çaldı
ve ardından süzüldü içeri.
-Günaydın Semra Hanım !
Semra Hanım, yeni uyanmıştı ve gözlerini taze güne alıştırma çabasındaydı.
-Günaydın Lelia !
-Nasılsınız bakalım bu gün ?
-İyi sayılmam Lelia, romatizmalarım iyi olmamam için elinden geleni yapıyor.
-Geçmiş olsun !...Yapmamı istediğiniz bir şey var mı? Hemşireyi çağırmamı
ister misiniz ?
- Yok kızım, istemem hem onlar da bıktı zaten , insan istediğinde ölebilse
inan bir dakika durmayacağım.
Üzüldü Lelia, bir an ne diyeceğini bilemedi hatta yutkunamadı bile ,ama çabuk toparladı
kendisini.
-O nasıl söz Semra Hanım,Allah uzun ömürler versin.
Farkındaydı Semra Hanım, ömrünün sonuna çok az adımlar kaldığının. Duaların bazı
isteklerde insanın yüzüne gülümsemediğinin, uzun zamandır çok ‘’bile yaşadım’’ diye düşünüyordu.
-Yok kızım yok, ben bana verilen süreyi iyi kötü doldurdum, artık addaya götürecek
arabamı bekliyorum.
-Adda mı ?
-O ne ki ?
-Gel otur yanıma da sana bir hikaye ile anlatayım, addayı, olur mu ?
Lelia, Semra Hanımın yanına oturdu, onun nasırlı ellerini avuçlarının içine aldı özenli
ve yumuşacık bir hamleyle:
-Anlatın Semra Hanım, dinliyorum.
-Azrail, eceli gelen bir adamın canını almaya gelir. Adam, Azraili görünce"benim mühim bir işim var
ben o işimi halledeyim ondan sonra gel canımı al" der.Azrail :"tamam " der ve gider.Adam, Azrail’in geldiğinde kendisini tanımaması için ne yapması gerektiğini düşünürken aklına
bir fikir gelir. Çocukların yaşayacak günleri çoktur düşüncesiyle kendisine çocuk kıyafetleri alır,
bir sahil kasabasına yerleşir ve orada çocukların hareketlerini taklit etmeye başlar.
Azrail’in geldiğinde onu tanımayacağından emindir.Birkaç gün sonra sahilde oynarken,
tahtadan tekerlekleri olan oyuncak
arabayla biri gelir yanına "hadi" der, "addaya gidelim." Adam hiçbir şeyden şüphelenmeden
arabaya biner.Azrail, tahta tekerlekli arabasıyla gelip addaya diyerek adamın canını
hissettirmeden alır.
Lelia, Semra Hanım’ın elini bırakmadan, onun yorgun çizgiler taşıyan yüzüne baktı.
-İçinde ince mesajlar olan ne güzel bir hikaye!..
-Teşekkür ederim Lelia, ama bana kendi hikayemin sonuna yaklaştığımı söylüyor sanki.
Lelia ne diyeceğini bilemedi, aslında bir şey söylemek de istemiyordu, sadece uzun uzun
sarılmak istiyordu Semra Hanım’a, aklındaki adda yı unutturana kadar sarılmak!..
-Lütfen böyle söylemeyin Semra Hanım, bakın siz biraz önce bana bilmediğim bir
kelime öğrettiniz, ayrıca anlattığınız hikayenin içinde taşıdığı anlamlar ile hayatıma
zenginlik kattı.Siz ve sizin gibi insanlar, hayatın içinde bizzat yaşayarak, tecrübe
ederek, elde ettikleri bilgileri paylaşarak, bir insanın hayatını olumlu anlamda
değiştirebilecek değerli insanlarsınız. Bizim size ihtiyacımız var.
Semra Hanım ellerini Lelia’nın ellerinden usulca çekip avuç içlerini yanaklarına koydu.
-Teşekkür ederim Lelia, bana kendimi çok özel ve değerli hissettirdin.
Lelia gülümsedi, bir kaç dakika o halde kaldılar sonra gitmesi gerektiğini belirterek
ayağa kalktı.Kapıyı açtı, arkasına dönüp Semra Hanım’a baktı tekrar ve
çıktı odadan.

Daha fazla gözyaşlarına engel olamadı...

Dışarıda rüzgar yaprakları sobelemekle meşguldü. Semra Hanım’ın dudaklarına yerleşen
tebessüme dokunmadı...