KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1385 Okunma
- 13 Yorum
- 1 Beğeni
KONUŞACAK NE ÇOK ŞEYİMİZ VARDI…
Seninle sema hep maviydi, bembeyazdı bulutlar, bu gri havalar anlamaz beni.Şimdi Gökçebel’in tepelerinden denize bakıyorum.Bazen palmiyeler bazen de zeytin ağaçları perdeliyor maviyi.
Keşke aramızdaki duvarlar da palmiyeler kadar yeşil, zeytin ağaçları kadar hoşgörülü olsaydı…
Şu telefon tellerine dokunsam kokumu iletir mi sana?
Hani ay ışığına el sallardık aynı saatlerde, aynı dizileri izlerdik farklı kentlerde.Sonra da sabahı zor ederdik ya.KONUŞACAK NE ÇOK ŞEYİMİZ VARDI…
Kavgalarını özledim en çok.bir de arkası kesilmeyen sorularını…
Kızınca da, ne halin varsa gör demelerini…
Biliyor musun en çok neyi özledim?
Aslında sen de aynı şeyleri özlüyorsun hayır desen de…
Telefondaki ilk gülüşünü…. Tadı yüreğimde saklı, bana şiirler yazdıran…
Sonra bir türlü vedalaşamadığmız anlar…ve her telefon sesinde; inşallah arayan O’dur diye heyecanlandığım anları özledim..
Hatırlar mısın; KONUŞACAK NE ÇOK ŞEYİMİZ VARDI…
Mahşere kadar da o gülüşe şiirler yazacağım; beni dirilten gülüşe veda edemem ki…
Biliyor musun yağmur gözlüm,
Bugünlerde en çok hava durumunu seviyorum.yaşadığın kentin adını duymak iyi geliyor bana.
Geçenlerde plakanızı gördüm bir araçta, çocuklar gibi peşinden koştum.sürücünün bana bir bakışı vardı…oysa deli değilim ben…
Hani başbakan ilinize gelmişti.haberlerde seni görme ihtimaliyle erkenden televizyon başına geçtim.yoktun.ne olurdu sen de orda olsaydın..sadece iki saniye görseydim kalabalıklar içinde bile olsa razıydım..
Seni hatırladıkça canım yanıyor, kurşunlar saplanıyor anlamsız bedenime…ve nerde adını görsem orda kalıyorum.bir sürgünün yaşadığı kente özlemi ne ki, ölüyorum, ölüyorum…
öğrencilerim en çok yaşadığın kenti biliyor; ezberlediler her karesini..bir bilseler o kentte kimin yaşadığını….
Ve şimdi,
Daha çok anlıyorum, Leyla’nın kokusunu getiren köpeğe sarılan Mecnun’u…
Yusuf’una gözlerini veren Yakubu…
Hem denizde hem de balığın karnında tutsak; iki karanlığa mahkum Yunus’un özgürlük özlemini…
Bazen düşünüyorum da, bin yıl ömrümüz varmış gibi umarsız yaşıyoruz..oysa birimiz aniden ölse; bu ikimizin ölümü olmaz mı?
Kime şiir yazarım?
Kime koşarım yasak kentlerde? Kim küser bana,kim şımarır kahvaltı önceleri…
Kimi özlerim gurbet gecelerinde?
Elimde kala kala hasret ve acı kaldı.onları da alma elimden.sen yaşa yeter ki..BİZ yaşayalım..vuslatsız da olsa ömür…
Sesini kokunu duymasam da yaşadığını bileyim yeter..
BEGONVİL GÜLÜŞLÜ SEVDAM,
Sana doyamadım ama aşka da acıya da doydum.
İkisini de zirvede yaşadım,yaşadık…. Hani hatırlar mısın bir günümüz mutluysa diğer gün mutlaka hüzündü.hiç mutlu iki günümüz olmadı.hep bedel öderdik daha kavuşmadan bile..
Hayatta hiçbir HİS bu kadar büyütmedi ve hiçbir haz bu kadar mutlu etmedi…
Hiç bu kadar canım acımamıştı; acısız, özlemsiz bir saniyem bile yok.! Öyle çaresizim ki…
En çok da bunları anlatamadığıma üzülüyorum.
Hissettiğini biliyorum ama bunu da biliyorum ki, büyük aşkların acıları da devasa olur…
Bu aralar hayatımda üç şey var; dua, sen ve şiir…
Dua; yaşamamı sağlıyor, acılarımı hafifletiyor, yaradana sığınıyorum çaresizliğimde..
Sen; yaşama sebebimsin..uyanma nedenim,her şeyim….
Şiir; ruhumdaki çıkmaz sokaklara açılan pencere…
Şiir; seni bağırmanın en gizemli sesiydi
Tutuklanan düşlerimin renk renk çiçek açmasıydı
Özgürce, çocukça, insanca…
Susturulmuş çığlıklarımın diğer adıydı; şiir.
Keşke…keşke….
Hergün binlerce keşkeyle uyanıyorum ve yoruluncaya kadara keşkelerle başlayan paradigmalar yazıyorum talihsizliğime, yitik baharlarıma….
Sonra ağlıyorum ve yine ağlıyorum…
Önce çocuklarımın boş ranzaları vurdu beni, sonra sensizlik…ellerim şaşkın! Gözlerim bomboş..hiçbir şarkıda yokum..nereye gitsem oralı değilim..
Oysa gezmeyi ne çok severdim bilirsin..hiç bir yere ait olamamak nedir bilir misin?
Acılarımı kağıtlara savuruyorum, sonra buruşturup atıyorum..dudaklarım kağıtlardan daha buruşuk, ruhum paramparça…
Ve hatırlıyorum sevmek için ölmeyi bir çocuk öğretmişti bana..bir çocuk kadar olamadım; işte asıl bu öldürüyor beni.!
Beni düşünme.bilirsin kaderciyim ben.Rabbim ne derse o.Razıyım takdiri İlahiye.
Vuslat ya da özlem! .kaderden öte yol yok bilirim.
Ama yüreğim bir başka sevgiye hep kapalı kalacak.bana sevgi için ölmeyi öğreten birinden daha layık kim olabilir ki yüreğime?
Senden daha çok kimseyi sevemem ki..inan canım, başkasını sevme ihtimalini düşünmek bile beni utandırıyor.düşlerim kirlenir, anılarım lekelenir diye üzülüyorum.
SON NEFESİME kadar UMUDUM hep olacak.sen de unutma ve umutlu ol olur mu?
Mutlu ol, gülümse, yaşadığını bileyim yeter.
Sustum, susacağım ve rabbime emanetsin biliyorum.
Eğer ölürsem, hakkını helal et, talihsizliğime seni ortak ettiğim için.o huzur gözlerinde dirilir talihim belki demiştim..olmadı olmadı..milyonlarca kez özür dilerim
Affet beni seni de acılarıma ortak ettiğim için…
Olsun gözü açık ölmeyeceğim; mahşerde seni görme ihtimalim var ya…
Bu yazıyı okuyanlar deneme diye okuyabilirler.ama sen mektuplarımdan biri diye oku.
Belki de son mektubumdu….
23 Mart 2005
Yalıkavak-Bodrum
Alperen OZAN
YORUMLAR
Yazı değil, düşünmüşlük gibiydi.
Biz yoktuk içinde.
Zaten hiç olmadık.
Umut vardı.
Deniz vardı.
Vuslat.
Yanlış olmasın diye parmakla sayılan günler... Görmedik.
Zarf vardı.
Yazdıklarını koymadığın boş bir zarf... Adressiz.
Zarfı postacıya verdin... Mektubu açtın.
Okumadık.
Zaten biz, hiç mektupları sökemedik.
ALPEREN OZAN
teşekkürler
Bu duygu yüklü yazınızı okurken ağladım bılıyormusunuz yemın ederım kı agladımm.. gözyaşlarımı TUTAMADımm.. cok derınden etkıledı benıı.. Rabbım yar ve yardımcınız olsun...
sevgılerımle hep mutlu kalın..
ALPEREN OZAN
Oysa gezmeyi ne çok severdim bilirsin..hiç bir yere ait olamamak nedir bilir misin?
...
Sn Balkan,
ben de bu yazıyı her okuyuşta ağlıyorum.hala her kelime vuruyor beni. bu nedenle mümkün oldukça bakmıyorum...
teşekkürler çok içten bir yorumdu
ve
unutma ağlamak güzeldir en az gülmek kadar...
Kadere inanmak ve yaşanmışlıklara sabretmek gerekir elbet.İnsanın yüreğine sığdıramadığı şeyler önce kalemine sonra şiirine akıyor böylece..öykünüz acı ama yüreğinizden akanlar güzeldi...
acılar, keşkeler,hüzünler. yüreğimizi acıtan duygular. neden herşeyi geride bırakıp geleckteki sevgiye gülümseyemeyiz.. nedn hep içimiz acır.. belkide biz acıyı yaşamyı seviyoruz nedrsiniz
ALPEREN OZAN
AŞK ACISI ASİLDİR...
acıtsa da ağlatsa da özletse de güzel....
teşekkür ederim
ilgi ve desteğiniz için
ve
tabi şiiri hissettiğiniz için..
sevgiyle...aşkla..yaşamla kalın
Bodrum mavisi tebessümlerle uyanın sabaha ve şiire:)
mavi bakış
Usul usul tekrar tekrar okudum..daha öncede okuyup beğenmiştim..şimdi daha anlamaya çalışarak okudum..bu nasıl bir sevda nasıl bir aşk...eğer yaşanmışlığınızsa üzüldüm her kelimelerinize eğer hayaldense özlemler var çok..çok duygusal çok güzel. Ne diyeyim ki..sabır ve dua.
ALPEREN OZAN
sağolun
yaşanan uzun bir öykünün özeti bu
kendimi buldum mektupta sanki siz degilde ben yazmisim gibi :(
ALPEREN OZAN
işte bu mutlu etti beni.
bir öyküde kendimizi bulmamızdır asıl güzel olan..zira o zaman yazılanlar herkesin olmuştur..
İŞTE YİNE YÜREĞİMİZİ PARÇALAYAN ÖZLEMLE GELDİNİZ BU SAYFAYA SİZ YAZDINIZ BEN OKUDUM VE AĞLADIM SUSTUM VE OKUDUM GEÇMİŞTEKİ VE GELECEĞİ OLMAYAN MAZİYE DALDIM ÇOK GÜZEL BİR ANLATIMDI YÜREĞİNİZ VAR OLSUN SAYGILARIMLA
ALPEREN OZAN
hissetmeniz duygulanmanız beni de çok mutlu etti.
kelimeleri hissetmek öyküde gezinmek yazanın başarısını gösterir..
bana cesaret ve onur verdiniz saygılar.
Yaşanmışlıklar her ne kadar yüreğimizi acıtmış olsa da
yaşananlar hiç bir zaman unutulmuyor.....Ve ben sizi ayakta alkışlıyorum
sevgilerimle....
ALPEREN OZAN
bu yazı aslında upuzun bir öykü..özetini yazmaya çalıştım..
beğenmenize çok sevindim..
saygılar.
Çok samimi güzel bir mektuptu şiir tadında ... yüreğinize sağlık.
