Annemin güven veren kollarından süzülüp artık yere indiğim yıllarda,hayatı tanıma çabalarıyla dopdoluydum.
İlk önce kapının önünde oynamama izin vermişti annem .Yerde serilen bir kilimde akşama kadar oturup ,evcilik oynamak bana göre değildi.Otururken ellerim oyuncaklarda gözlerim hep uzaklardaydı ,bir merak vardı içimde acaba şu arkalarda neler var diye hep düşünüp dururdum.Önümüzdeki tek katlı kömürlüklerin arkasını bile görmemiştim.
Ablam annemin izin vermediği hiçbir yere gitmezdi.Gerçekten de Allah insanları çok farklı yaratmış olmalı.Ben ablamın nasıl durabildiğini düşünüp şaşırırdım.Başımda gözetmen olarak koyulan ablamın bir anlık yanımdan ayrılmasıyla kömürlüklerin arkasını bulmam bir olmuştu.İlk hayat tecrübemde çok heyecanlanmış ve sevinçle yeni bir dünya keşfetmiş gibi mutlu olmuştum.Tek katlı kömürlüklerin arkasında ara yollar vardı ,sadece basılan yer toprak gerisi çimdi.Bu yollar çok hoşuma gitmişti ,incecik bu yollarda dolaşırken birden karşıma şişman ve sert bakışlı bir kız çıktı.Karşı taraftan geliyor ve yol vermemi istiyordu.Benden daha büyüktü.Gözleri etin içine batmış beyaz tenli kara kaşlı ,kara gözlü bir kızdı.Yüzündeki ifade o güne kadar hiç görmediğim, rastlamadığım bir ifadeydi.Yoldan çık ezer geçerim ,canını okurum diyordu bakışlarıyla.Bende burası bizim evin arkası sen çık der gibi baktım ona.Karnını neredeyse bana dayamıştı.Bir kelime bile konuşmadan anlaşıyorduk .Yerden aldığı kocaman bir taşı yüzüme aniden indirdi.Birden dünya durdu sanki ,kör olmuştum.Ne ileri ne geri gidebiliyordum .Sadece çok büyük bir sesle ağladığımı hatırlıyorum.Amacım beni bulup ,gelip almalarıydı.İlk hayat tecrübem çok kötü olmuştu.
Allah insan kalıpları için ruhları yaratırken neye göre karar verdi acaba? Bunu hep merak etmişimdir.Hım şu yaptığım azcık sinirli duruyor, şu kızgın ruhu buna üflemeliyim mi dedi?Yada şu komik olmuş ,neşeli bir ruh üflemeliyim mi dedi?Ablamla aramızdaki farkı düşündükçe hep bu konu kafamı meşgul eder.

Kimi uzaktan seyreder hayatı ,kimi dokunmak ister ,kimi ise denemekten bakmaktan bile korkar.Bu tecrübe bir müddet cesaretimi kırmıştı.
Annemin hayata karşı ilk uyarısı kibarca sevgi doluydu ‘’Sobaya yaklaşma canım cısss’’.
Şimdi kendi ellerimle dokunuyordum hayata gerçekten annemin dediği gibi hayat sadece ’’ Cıss ‘’değil aynı zamanda Küt tü.