YOKLUĞUN TA KENDİSİ

• 14 Şubat 2013 Perşembe 12:17:22

YOKLUĞUN TA KENDİSİ
Kapkara her yer,ölüm yanıbaşımda bekliyor.Sanmayın yalnızca beden ölür,en acısı beden diriyken ölmesi ruhun.Kalabalıklar içinde kimsesiz sevgisiz...
Beni yaşıyor sanmasın dostlarım.Tanrı’m en büyük cezayı kesti bana:Ölmeden ölümü tattırdı,adına’yalnızlık’ dediler.Kürek mahkumu olmuşum.Anlayan var mı bu cezanın nedenini,hangi günahımın bedeli bu,bilen var mı?
Biri ses versin,sesimi duyan var mı?Yoksa bir ben miyim,gürültünün içinde ıssızlığı yaşayan?
Doğarken şanslı olmalıymış insan.
Alışırsın diyorlar,gülüp geçiyorlar susuzluğuma.Alışmak istiyor musun diye soran olmadı hiç. Hayır alışmak istemiyorum.Cezam ömür boyu sürecekse ölüm çabuk gelsin diyorum sadece.
"YALNIZLIK ALLAH’A MAHSUS,HER CANLI BİR EŞ ARAR;TAŞIN KALBİ YOK ONU DA YOSUN SARAR" ama ben yosunun soğuk varlığını bile hissedemiyorum.
Her yaranın bir ilacı varmış,yalnızlığın ilacını bilen var mı?Sevgisiz ruhların can çekiştiğini gören,çığlıkları duyan var mı? Yok,galiba kimse yok.Ama yine de bir teselli budum zindanımda yılları sayarken:Ömür bittiğinde bu ceza da bitecek.Müebbete mahkum ruhum o zaman ışığına yürüyecek.