Sevgili arkadaşlarım,dostlarım ve takipçilerim. Yeni kaleme aldığım bu hikayeyi sizlerle beraber ilerleteceğiz. Devamını benim dahi bilmediğim bu hikaye eminim ki sizlerce ilgi görecek ve devamını birlikte merakla bekleyeceğiz. Umarım beğnir bu hikayem gönüllerde yer edinir . . .

Rüzgar eşliğinde yağan kar adeta dans eder gibi yağıyordu. Hava fazla soğuk olmasa da yinede üşütmeye yetiyordu.

Camdan dışarıyı izleyen destan hem kar’ın yağışını hem de sevdiğinden ayrılmanın verdiği hüzünü yaşıyordu. Göz yaşları kendini hisettirmeden süzülüyordu. Yüreği adeta ateşten bir yer gibiydi. Ama yinede içinde ki bu acıya dayanıyor ve elinden geldiğince acılarını unutmaya çalışıyordu. Her ne kadar unutmak istesede içinde ki o aşk acısı buna pek fırsat tanımıyordu. Oğlunu izleyen annesi evladının bu durumuna üzülyordu. Bu duruma daha fazla kayıt kalamayan anne oğlunun yanına oturdu.

Halime Hanım : Benim yakışıklı oğlum. Bilirim çok üzülürsün,çok içlenirsin ama bu kadar kendini harap etme. Demekki kaderinde o yokmuş. Rabbim ikiniz için böylesini hayırlı görmüş.

Destan :Haklısın ana haklısında ,ben ne kadar kendime desemde şu gönül dinlemiyor işte. Çok sevmişim işte ne yapayım. Babasının tayini başka yere çıktı ve o da ayrılalım dedi. Bana kalsa yine de ayrılmazdım, sevdama sahip çıkardım. Fakat Gül beyaz yapamayız dedi ve herşey bitti. Yediremyor gönlüm işte anacım inşallah hep mutlu olur. .

Destan sözlerini bitirdikten sonra daha fazla dayanamayıp ağlamaya başladı. Öyle ya Gül beyazla birbirlerini küçüklükten beri seviyorlardı. Kim olsa buna üzülürdü . Annesi oğlunu başını okşayıp omuzuna yasladı ve ,

Halime Hanım : Ağla oğlum ağla ancak bu içinde ki ateş ağlıyarak söner. Zamanla unutacaksın , yerine başka sevdalar koyacaksın ama illa ki unutacaksın .

Destan da bunu biliyor fakat acısı yeni olduğu için içinde ki acının pek hafiflemiyeciğini düşünüyordu. Tabi her ne kadar böyle zannetsede annesinin dediği gibi olacaktı . . .