Çok iyi anlıyorum seni.
Ben de deli oluyordum, seni bensiz mutlu görürken. Hayatın en orta yerinde sivrilip, en tepeden bakışlarının altında ezilirken.
Çok iyi anlamalısın şimdi beni.
Ben yaşıyor taklidi yapıp, kanı çekilmiş yanağıma sürdüğüm allıkla, gülüşümü mandalla tutturmuşken;
nasıl canım yanıyordu, en çok sen bilmelisin!
Ben de biliyordum eğlenmediğini, sosyalleşmiş taklidi yaptığını akvaryumunda. Kalabalıktan eskisinden de çok nefret ettiğini, kabuğuna çekildiğini. Benim gibi...
Ben bunları hissetmeyeyim diye yüzüne geçirdiğin kahkaha maskesinin altındaki tükenişi.
Tiksindiğini artık hayattan. Sigaranın tad vermediğini. Filmlerin boş karelerde bittiğini. Neskafeyle keki yiyemeyişini. Sahilde öyle yada böyle artık gezemediğini.
Ben bilmiyor muyum sanıyorsun?
Senin ağzına s.çarken hayat, benim omuzlarımı mı sıvazlıyordu sanıyorsun?
Ben hapşırmamak için, ağzımı elimle kapamayı öğrendim ilkin.
Çok yaşamamalı bu hayatta.
Ne kadar bulaşıcı mikrop varsa içimizde kalan, adı aşk diye;
saçılmamalı ortalığa. Bulaşmamalı insanlara.
Senden bir başkasına....
İçimde tek hücreli yaşayan o virüs tükenmeli, öldürmeli içimde kendini. Yoksa ÖLDÜRECEM kendimi!
bitirecem bu illeti.
Yok sayıcam, aşkın gelmişini geçmişini.
Sövdürücem hayatın merdanesinde. Sek içicem nefessizliği...
Söylesene,
ne zaman yüzüyle güldü ki hayat bize, kıçını dönmeden?
Ne zaman çoğul gülüşler verdi bize? Güldürtme beni.

Şimdi anlıyorsundur beni.
Seni anlamayan ben,
beni anlamayan sen...
Şimdi anlıyoruz ,
NEDEN?

Gülşen Mavi