İçimdeki insanlığı özledim

Uzun sanılan kısa bir yol, bizler ise yolcu
düne dair hayal kırıklıkları yarına keşke dememek için bu günü dolu dolu yaşamak.. Gün içinde anlamsız koşturmacalar, günü yarına aktarmama çabası..İnsanların yüzlerinde sahte gülüşler, içlerinde daha fazla kazanma hırsı..

Nereye kadar diye düşünmekten kendimi alamıyorum
maneviyattan uzak dünya işlerine öyle çok kaptırmışız ki kendimizi kalabalık içerisinde yalnızlığımızı fark etmez olmuşuz..Etrafımıza ördüğümüz duvarları her gün üstüne bir yalnızlık daha koyup yükseltiyoruz..Bazen içten bir merhabayı yada selam vermeyi zaman kaybı olarak görüp uzaklaştığımız anlar oluyor.. Dostluklar arkadaşlıklar bitmiş çıkar ilişkisine dönüşmüş artık her şey, cafcaflı metropollerde sahte mutluluklar hiç emek sarf etmeden hoyratça baba parası harcayan gençlik, medeniyet dediğimiz zıpırlık ve çağdaş denilen çağdışılığın tükettiği insanlıktan uzak içimdeki insanlığı özledim..

Şimdi sıcacık insanların oldugu bir yer hayal edin
kapılarından gecerken selam verdiğinizde coşkuyla selamınızı alırlar, buyur evlat bir çayımızı iç, yüzlerindeki samimiyeti görüp hayır diyemezsiniz baş köşeye atılan mindere oturtulur, evin hanımı kendi pişirdiği mis gibi buday kokan ekmekği, odun ateşinde kaynamış dumanı üzerinde çayı yanına bir kalıp peyniri de alıp ikram eder..
Tatlı bir sohbet başlar gitmeniz gereken yeri dahi unutursunuz zaman su gibi akar..

Yüreğinizdeki insanlığı sakın öldürmeyin!..


Zeynep Yağmur Yıldız / 11.2.2013