Bugün ablam gidiyor.

Gitmesini istemiyorum. Biliyorum kendi geleceği için gidiyor. Ama biz hiç ayrılmazdık birbirimizden. O neredeyse bende orada olurdum ama gidiyor. İnsanının elinden bir şey gelememesi çok acı. Bir ben kalıyorum burada. Bir o gidiyor. Oysa ben annemden daha çok severdim ablamı. Oysa o benim her şeyimdi. Her şeyim gidiyor şimdi. Ben belli edemem sevgimi, öyle herkesin önünde filanda ağlayamam bugün o gidiyor işte bir şey yapamıyorum. Susuyorum. Çünkü ben söyleyeceklerimi söyledim zaten kendime. Bir başkası umurumda değil. En çokta şu yakıyor içimi, alıştırıyor kendine öyle gidiyor. Herkes ablasından öğüt alırken, ben kendimle konuşuyorum. Biz gece yatmaz sinema izler makarna yapardık. Genelde o makarna bende salata yapardım. Ben normalde makarna yemem ama o yapınca çok güzel oluyor. Her gün kahve yapar fal bakardık. O gittiğinde ben kendime kahve yapıp oturuyorum. Küçükken üzerimize bir kova su dökerdik. Sonra marketin yakın olmasına rağmen gitmeye üşenir dik bende kalan ekmeği cetvelle ölçerdim. Şimdi ki aklım olsa yapmam tabi. Bu ikinci sene. Evet kulağa kolay geliyor ama ben alışamadım. Bu gelmelere gitmelere alışamadım.

Bugün ablam gidiyor.

Beni teselli edecek kimsem yok yanımda. Benim en iyi arkadaşım oydu. Ablamdı, bu akşam binecek otobüsü sonra gidecek. Biliyorum o da gitmek istemiyor ama gidiyor işte. Eğitimi için, geleceği için... Ablam o benim. Bir tanem hatta gözümü kırpmadan canımı verebilirim onun için ama elimden bir şey gelmemesi çok kötü. Çok kötü arkasından baka kalmak... Üzgünüm :/ Hoşçakal bir tanem ve seni kimsenin üzmesine izin verme...


<3 Tuğçe’m <3