Dışarıda delice yağan bir yağmur var,saat bilmem kaçı gecenin, elimde bir fincan bol sütlü bir kahve bide yalandan sigara yaktım hani dedim ortama ayak uyduralım diye,bir nefes çektim uzun zaman sonra ilk nefeste tuş oldum,başım döndü,midemde ki kahve hafifçe bulandırdı içimi,hemen bastım kül tablasına öyle pis koktu ki izmariti pencereden fırlattım dayanamadım, sonra dedim bana müzik lazım başladım Elvis costello dinlemeye…
Bugün küflü içimi açasım geldi dünyaya bide sana, ne önemi var ki bile demeni hiçe sayarak aslında umursamayarak ya da ne bileyim bir şey beklemeden…
Anlatmaya başlamak istiyorum ama saçma sapan bir şey oluyor bana ne önemi var ki benim ne hissettiğimin , yazmamın, senin okumanın boşver diyorum, takılıp kalıyor sözcükler içimde…yazamadığıma göre eski duygularımda kalmamış, yazmaktan bile vazgeçebilmişim, bu çok büyük bir şey benim için, içimi öldürmüşüm resmen…
Uyuyorum uyanıyorum bu aynılığa, insanları dinliyorum, konuşuyorum, sesimi duydukça irkiliyorum, ayakkabılarımı giyerken , sımsıkı bağlıyorum bağcıklarımı ayaklarım kaçmasın diye beni kaçırmasın diye…ama aklımı kaçırmamak için hala ne yapacağımı bilmeden yaşarken bazen çoktan aklımı kaçırdığıma inanıyorum…
Bazen sessizliğimi bozuyorum, çoğu zaman kalabalıktan kaçıyorum, kulaklarım artık ritimli çınlıyor sanki, bazen bir melodiye takılıyorum hayal hayal hep hayal herkesi herşeyi hayalimde gerçekleştiriyorum, hayaller beni mutlu ediyor,ruhum egom hayallerimde ki mutluluğumla besleniyor, gerçek hayat mı ? hangi gerçek hayat, benim içinde kaybolduğum o hayat mı, kimseye güvenemediğim ve her defasında güvenmemekle haklı çıktığım o hayat mı? Sen beni tanımıyorsun hem de hiç!!!
Şimdi anlatmaya başlasam ne halim var ne kelimem , bu yazı da nereden çıktı kime ne anlatıyorum hiç farkında değilim…Bu arada aklıma bir şey geldi..benim seninle ilgili bir hayalim var hayallerim de, ne zaman uzun bir yolda olsam bilmediğim, daha önce hiç görmediğim , yol kenarlarında ki evlere takılı kalır gözlerim, o pencerelerine baktığım küçük evler, bizim evimiz gibi hissederim, içinde seninle ikimizi yaşarken düşünürüm, o kadar uzakta oluruz ki asıl hayatlarımızdan, ben seninle bir ömür geçirebilirim o evlerde…. Bu benim ölene kadar yapacağım bir oyun belki de, yalandan mutlu olabilme oyunu adı da, içimden taşıyor o canımı acıtan şey, sıvı gibi tam kalbimin ortasını delip geçiyor, ben gerçekte değil hayalimde mutluyum seninle, sen beni tanımıyorsun hem de hiç !!!
Şu yazdıklarımı okurken bile saçmalama katsayımın ne kadar da yüksek olduğunu düşünüyorsun belki…beni anlama, ölene kadar anlayamayacaksın da, çünkü ben seninle bu kadardan ibaretim gerçekte, bu kadarına kadarım hayatında, ben şarj ediyorum kendimi, aşkı ,yani sen yeni baştan başladık sanırken ben kendimi seninle dolduruyorum… aslında ben bitiriyorum her başladığımda, seni gerçekte bitirip hayalde biriktirmek için…ilk defa bu sefer de ciddiydim ama şartlar şartların mesafeleri sokuyor aramıza, yani biz mesafeleri ve zamanı aşabilmeyi başarırsak bir ömür beraber olabiliriz ! ! ! bu işte bir tuhaflık var , zor hayat, zaman zor, ara ara bulup birbirimizi, hiç durmadan sevmek zor, ben her gün sana yanarken, arada hayatımda olacak olan seninle kendime nasıl işkence edebillrim? Kısacık değil mi hayat? Bak herkes teker teker dökülüyor dalından vakitli vakitsiz, isteyerek istemeyerek…peki sen ? sadık kalamayan ruhun ve bedeninle bundan sonrası için sadece sen varsın derken aslında tatminkar olamadığını ispatlamıyor musun bana ?
Seni bu sefer benden sıyrılmış buldum, arınmış , daha da ötekilere benzemiş, sen değilsin suçlu, sen suça teşvik olansın, bak dünya orada senin sandiğin gibi dönmüyor burada…burası başka…sen beni tanimiyorsun hem de hiç !!!
Son verirken, yani bu yazıya hangi amaçla yazıldığını bilmediğimden olsa, ben ne demek istediğimi bile anlamazken, anlamanı beklemeyip ,okusan da okumasan da, alt katta ki komşu kadını kızartma yaparken ki izlediğim o duyguyla son veriyorum yazıma….

AŞK’a