Sen,terk edilirken çok mutluymuş gibi yaptın mı hiç? Ben yaptım, övünmek için söylemiyorum tabii.Hem de o kadar iyi rol yaptım ki,benden nefret bile ediyor artık. Geceleri duvara bakıp bakıp ağlarken buluyorum kendimi ama.Ne yapayım elimde değil, söz geçiremiyorum gözlerime.Aramızda kalsın şuan bunları itiraf ederken de ağlıyorum. Benimle dalga geçme olur mu? Merak etme öyle çok sık ağlayan biri değilim. Hatırıma gelince gözlerim nemleniyor sadece. Aslında hiç ağlamazdım biliyor musun? Bir gün ona dedim ki: eğer beni terk edersen azalacağım. Hemen inandı, çünkü yalan söylemeyeceğimi biliyordu.Beni anladığını söylüyordu hep. Hem neden seni bırakayım ki diyordu. ‘’Bazen de senin ağlamana gerek yok, benim gözyaşlarım ikimize de yeter. Ayrıca erkeklere ağlamak hiç yakışmaz,’’derdi. Haklıydı. Kadına ağlamak daha bir yakışıyordu sanki. Tamam, o zaman benim yerime de ağlayabilirsin,dedim.Gülümsedik sonra acemi bakışlarla.Sarıldık birbirimize.

Yok işte artık. Gitti. Ne yaptığını, nasıl olduğunu bile bilmiyorum. Sahi beni unutmuş mudur sence? Hiç aklına geliyor muyum? Müneccim misin,nereden bileceksin öyle değil mi? Lütfen kızma O‘na,aslında o çok iyi bir insan.Lüzumundan daha fazla hatta. Ben, sevmeyi beceremedim. Bütün suç benim.Her gün pencerenin önünde bekliyorum heyecanla,belki yolu bizim sokağa düşer diye.Hiç gelmeyeceğini bilmeme rağmen hem de. Çok uzaklarda şimdi.O kadar uzaklaştı ki yetişemiyorum.Neden susuyorsun? Sen de mi kızdın bana yoksa? Anladım, madem bu kadar seviyordun, neden gitmesine izin verdin diyorsun. Bilmiyorum ama gitme diyemedim işte,diyemezdim ki.

Sevmek Zamanı filmini hiç izledin mi? Hani, adam kadının resmine âşık oluyordu, o film. Bir gün kadın, köşkünde adamı kendi resmine dalarken yakaladı.Onu fark edince de, adam ne dedi biliyor musun? ‘’Ben sana âşık değilim ki,senin resmine âşığım’’.Çok güldüm.O’na anlattığımda O’da çok gülmüştü. Aptal,yanında o resmin sahibi var,sarılsana diyordum. Nereden bilebilirdim ki o zaman çok haklı olduğunu.Galiba bir resme âşık olmak daha bir cesaret işiydi.Yine de bir insanın resme âşık olabileceğini hiç düşünemiyordum. Çok büyük konuştuğumu terk edilince ve elimden her şeyin uçup gittiğini fark edince anladım. O gittikten sonra resimlerinin hepsini yırttım. Hayır hayır ona kızdığım için değil,giderken ‘’bana ait hiçbir resim kalmasın yanında’’ dediği için yaptım bunu. Fakat geçenlerde vesikalı bir resmini cüzdanımda gördüm. Bana bakıp tebessüm ediyordu.Öyle masum ve öyle içten gülümsüyordu ki yırtmaya elim gitmedi.

‘’Peki, çok mu seviyorsun O’nu?’’

‘’Kim?’’

‘’ Şey…

‘’Evet.’’

‘’Aklımda çıkmıyor ki hiç.En son yazdığım mektupta sadece bir ses ver dedim. Sadece bir ses.Belki hiç gelmeyecek.Eskiden senin yanındayım,ne zaman ihtiyacın olursa,seslen ellerimi uzatacağım sana,derdi’’

‘’Ne yaptı sonra cevap yazdı mı?’’

...

‘’Sen ağlıyor musun yoksa Arkadaş?’’

Yüzüne baktım.



‘’ Benim yerime ağlayacak bir kadın yok ki artık’’







Şubat 2013