Benim bir aiLem var zannetmişim..
senelerce ama yanılmışım benim bir ailem yokmuş meğerse bizim ailemize ihanetlik etti annem yıktı bir çırpıda silip attı düşünmeden insan diyemeceğimiz kişileri insan yerine koyarak ailemizi yıktı beni gecelerce öldürdü beş para etmez gereksiz insanlar yüzünden insan bile demek istemiyorum yüzüne tükürsen yüz yok öyle biriler..
YORULDUM bu acılar yüzünden hep düşünmekten,bir çıkış yolu bulamamaktan, hep bir ümittir diyip beklemekten, kendimi avutmaktan, kendimi kandırmaktan, kendime haksızlık etmekten,herğün herğün bu acıları baştan yaşamaktan bıktım her günün bir gecesinde iki göz
yaşlarımı ellerimle sildiğimde birleşmesinden bıktım gözlerimde benden bıktı herğün ağlatmaktan onlara da acı çektirmekten ama bende mecburum hiçbir çarem olmadığı için ağlıyorum ruhum artık bir ölü sadece bedenimin ölmesini bekliyor..
kimseye anlatamıyorum derdimi anlatmaya kalksam korkuyorum yabancı bakış hissediyorım dışlandıgımı hissediyorum onlar bana öyle davrandıklarında sanki o pis şeyleri ben yapmışım gibi hissediyorum ve birkez daha nefret ediyorum kendimden, annemden neden yaptı diye defalarca kendime soruyorum ama bütün cavaplar anlamsız kalıyor cavap o cevap deildir diyorum kendi kendime ölmek istiyorum tek bildigim şey bu acı çekmek istemiyorum artık , aglamak istemiyorum gece yattıgımda yastıgımın ıslanmasını vede o ıslaklıgın içinde yatmak istemiyorum bu gecede aynı şekilde göz yaşlarıma acılarıma eşlik edicek onlardan başka acılarıma şahitlik edicek kimsem yok çünkü...