Sussam diyorum bazen, sussam asırlarca uzun gelecek bir süreçte sussam hiç konuşmasam, sessizliğimin çığlıkları delip çıksa karanlık gecelerin arasından aydınlığa, hiç konuşmadan anlatabilsem, içimdeki sevinçlerimi, kederlerimi sessizce haykırabilsem tüm dünyaya yüreğimde kopan fırtınaları ve sessizliğimin dilinden anlayan bir grup insan olsa, anladıklarını anlatsalar Nasreddin Hoca’nın dediği gibi anlayamayanlara….

Başım dönüyor dünyaya baktıkça anlatacağım, anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki dilimin ucuna gelip takılan sonra da bir türlü oltadan çıkaramadığım balık gibi orada kalan… Bir can pazarı olmuş koskoca dünya, huzur satılsa pazarda onu da parayla alacağız aslında ama, yok öyle bir şey; ”Huzur kalmadı, yeni bitti” der gibi sanki derinden bir çığırtkan, hangi bir yana bakıp hangisini anlatmalı bilmem ki insan…

Göz göre göre gece gündüz demeden cana kasteder olmuş yine can dediklerimiz, aşklar eskimiş dillerde şarkı olmuş sadece masala dönüşmüş, derinden bir aşk sözü edince bile “Öyle aşklar nerdee” sözleri havalarda uçuşur olmuş, bu kadar mı zordu insan olmak, insanın yarasına merhem olmak şu yalan dünyada, Yüce Allah’ın her haliyle muhteşem yarattığı her canlıya biraz daha alıcı gözle baksak onlarda Yüce Allah’ı görsek, şöyle bir titreyip silkinip kendimize gelsek, sil baştan yeniden kavramak için biraz çaba göstersek her canlının yaradılışındaki mükemmelliği ve yaradılış amacını anlamaya çalışsak en güzelini yapmış olmaz mıydık acaba, bu kadar zormu bunları yapmak… Sadece birazcık çaba bile yeter kendimizce karınca kararınca, o minicik karıncalar bile neler başarıyorlar birlikte olunca… Her birey kendi çapında bu güzel dünyaya, güzelliklerin gelişip baki kalması için çaba gösterse ne güzel ne yaşanılası bir yer olur bu fani dünya her ne kadar misafiri olsak da…

Sussak hep birlikte, duyarsız kayıtsız, “yaşamaksa yaşıyorum işte” dercesine sussak hepimiz, bir faydası olur mu sizce ne dersiniz? Sessiz sessiz izlesek olanları bir seyirci gibi, ki biz bir filmi izlerken bile sessiz kalamazken, nasıl bir ruh halidir kanımızın canımızdan çekilmesi gibi sanki… Sessiz kalıp tüm sonuçlara katlanmak mı daha evla, yoksa torunlarımıza bırakacağımız güzel bir dünya adına üstümüze düşeni yapmanın vicdani rahatlığı içinde günü bitirip uykuya öyle dalmak mı daha çok yakışır bize, her şeyin günbegün kirlendiği dünyamızda sevgimizi de katıp içine gelecek güzel günlere, aydınlık yarınlara çıkabilmek adına el birlik çalışmak çabalamak ne güzel olmaz mıydı sizce de, ne dersiniz?...

Değerli Okurlarım, bizler, her birimiz bir dama taşıyız, dama taşları tek tek yerine oturduğu zaman bir bütünlük içinde bir anlam kazanır bilirsiniz. Tek başına başaramadığımız şeyleri hep birlikte çok daha kolay başarırız. Toplum bilinciyle hep birlikte daha güzel günlere çıkmamız dileğiyle her şey gönlünüzce olsun.

Saygı ve Sevgilerimle…


30/01/2013
Perihan METİN