Zehra,avukat dışında hiç kimseye boşanacağını söylememesine rağmen.olay duyulmuştu.Eşinin anne ve babası evlerine gelmişti.Kaynanası Zehra ‘ ya yalvarıyordu adeta “Kızım yıkma yuvanı,ev hali gelir geçer çoğu evlilikte böyle şeyler olur.Her kavgadan,her dayaktan sonra insan boşanmaya kalkar mı?Hadi boşandınız bu çocuklara ne olacak yazık değil mi bu çocuklara? Ananın yanında babayı özleyecekler.,babanın yanında anayı özleyecekler. Yıkma gelinim,yıkma yuvanı..” Zehra çocuklar konusunda kaynanasına hak veriyordu…Kayınpederi ise otuz yedi yaşındaki kocasını dövmekten beter etmişti.Kaynanası araya girmese o yaştaki oğlunu dövecekti.Zehra ‘ nın ailesi de boşanacaklarını duymuştu .Ev yol geçen hanına dönmüştü gelen gidenin hesabı yoktu.Herkes boşanmaması konusunda Zehra ‘ya akıl veriyordu.Bir hafta önce huzurlu olan hayatının yerini bir kaos almış ve her şey kontrolünden çıkmıştı.İnanılması ve kabul edilmesi çok zor olayların içinde bulmuştu kendini.Konuşmalardan şimdi mağdur durumunda iken,boşandığı anda suçlu konumuna geçeceğini anlamıştı .En çok da çocukların büyüdüğünde sana hesap soracaklar..”Neden anne boşanıp,yuvamızı parçaladın ,bizi düşünmedin..”lafına takılmıştı.Zehra için suçlu konumuna geçmesi hiç önemli değildi.Çocuklarını düşünerek boşanmadan vaz geçti.Hiç bir şey eskisi gibi olmayacağı da kesindi…Zehra bir an önce evdekilerin gitmesini istiyordu.Yalnız kalmaya ve düşünmeye ihtiyacı vardı.Evin her tarafı negatif elektrik yüklü idi .Bütün vücuduna diken gibi batıyordu,gergindi.Evdekiler gittiğinde Zehra duşa girdi.Cayır cayır yakan suyun altında hiç kımıldamadan durdu.sıcak su başını ,vücudunun her yanını yakıyordu.Fiziksel acı duyduğunda; ruhunun çektiği acıların azalacağını düşünüyordu,gözyaşları duştan akan sıcak su ile sanki yarışıyordu.Uzun bir süre suyun altında durdu…Ta ki çocukları banyo kapısına gelip, “Anne biz acıktık “ diyene kadar…


Eşi ile arasının hiçbir zaman düzelmeyeceği kesindi.Dal kırılmıştı ve af etmesi mümkün değildi., Af etmedi de uzun bir yıl, aynı ev içinde çocuklar dışındaki konularda hiç konuşmadılar.. Daha sonraki yıllarda hayat normale dönmeye başladı.Zaman zaman eşi Zehra ‘ya el kaldırmaya kalksa da,Zehra ‘ nın kendine güvenen,meydan okuyan bakışlarıyla karşılaştığında tokat vurmaktan vaz geçiyordu. Öylesine,çocukların hatırına
yürüyordu evlilikleri.


Çocukların hepsi büyümüş ve farklı şehirlerde yaşamaya başlamışlardı.Bu gün evliliklerinin otuzuncu yıl dönümü idi.Az önce eşi aramış “Biz arkadaşlarda dışarıda yemek yiyeceğiz,gece geç geleceğim.” Demişti.Zehra buna hiç şaşırmadı otuz yıl boyunca eşinden hiçbir zaman hiçbir şey beklememişti.Bir evlilik şirketi kurmuşlardı..şirkette duyguların ve isteklerin önemi yoktu.Kuralına göre oyunu oynamak vardı.İşte hepsi bu kadar…kuralına göre oynanmış ve otuz yıl yıkmamışlardı evlilik şirketini.

Eşi eve geç gelecekti. Balkona çıktı ,balkonda otururken aile fotoğrafları aklına geldi.belki on beş yıldır onlara bakmamıştı.Fotoğraflara bakmayı hiç sevmesine rağmen kutular dolusu fotoğrafları çıkardı.Oturma odasındaki halının üzerine oturdu.Rüzgar oturma odasının perdesini havalandırıyordu.İlkindi güneşi fotoğrafların üzerine düşüyordu.Sanki sararmış fotoğraflardaki anıları aydınlatıyordu.Bütün fotoğraflara tek tek baktı.bazen üzüldü bazen güldü.Bir tek düğün fotoğrafları yoktu.Düğün günü eşi ile kavga etmişlerdi eşi de düğüne fotoğrafçı çağırmamıştı…

Alt kattan bir melodi geldi kulağına,en sevdiği yabancı şarkı çalıyordu “All hung up ın your gren eyes” bir müddet dinledi melodiyi..melodi eşliğinde dikenli tellere batarcasına acıtan anıları bir bir gözünün önünden geçti…Melodi bittinde kendine bir kadeh şarap doldurdu..Otuzuncu evlilik yıl dönümü şerefine kadeh kaldırdı…..