UCU YANIK SEVDAMA!



Ellerimden damlayan mürekkebin kokusunda ki, âziz ve bahtiyâr kağıtlarım.
Teninizin beyaz nezâketinde, çiçek açışlarım.
Sözcüklerime yurt edindiğim, yüreğinize minnettârım.



Beyhûde an ve ömür.
Önümüzden usulca kıvrıla kıvrıla akarken, kalemimin ruh bulduğu bereketli tarlam.



Duy!
Nefesim sana!



Nefsimin, neslimin…
Dostumun, düşmanımın…
Vatanımın, kanımın…
Canımın ses bulduğu.
Sesine yankı duyduğu.



Yaşamsal tohumlarını saçtığı, büyütüp beslediği
Hüsnü cemâlim.
Aynamda ki sûretim.
Karanlıklarda silûetim, kağıtlarım...



Dilim üryan.
Kelimelerimin başı dik.
Sözcüklerim sivri.
Yeri gelir bağrı delir geçer.
Yeri gelir de, kapanmayan yaralara merhem olur.



En olunmaz vakitlere sıkışır, aklımın düşükleri.
“Yaz” der…
Yaz! Beni beni…



İnsanoğlunun bekâsının sınırı yok. Her uzva, ayrı ayrı bahşedilmiş yeteneklerin çemberinde dönüyor başım.



Parmaklarım ki, bir kalemin ince belini kavrama yetisinde, şen.
Kutsal bir vazifeyi üstlenmiş, ucunun mağrur gururunda renk bulmuş.



Hassasiyetlerinin beşiğinde, ruhu kırılgan…
Arsız bir sarmaşık, şeytani dolanışların koynunda.



Günahları, uçurum çiçeklerinin güzelliğinde.
Baş kaldırır dili.



Sevaplarının mirâç’ın da.
Kulağına üflenmiş alfabenin sûr’un da, tüm rükuya duruşları.
Ve secdesinde göğsündeki sevgilinin…



Ah işte!
Kitapların koynundan, yeni uyanıyor gözlerim
İçimde tepişip duran, birkaç cümlenin temaşasında dudaklarım.



Ne dilbâz gönlüm, ne de oyunbaz zihnim.
Alnımı öpen bir aşk kadar sadık hecelerim.



Beynimin geçit vermez düş dağarcıklarında, cümlelerim
Kan kaybında, imlâ eksiklerim.
Hadi!
Anlam bütünlüğüne tamamla beni.
Tûalinde resmet.
Ey sevgili kağıtlarım!



29.01.2013
NURGÜL OCAK