Aldanış hayatımızın her anına nüks etti.Amaçlarımız uğruna yaşarken,onlar için paralanırken,
gerçek amacımızı unuttuk.Bütün sorularımız cevapsız kaldı birden bire,uyandık ve büyük bir dehlizin içinde bulduk kendimizi.Herşey yalanmış,gerçek sanmışız aldanmışız.........

Oturduğumuz evler,havasını attığımız lüks arabalar,müchevlerimiz,marka kıyafetlerimiz,
hepsini bizim zannetdik.Harcadık,savurduk,kibirlendik,paylaşmayı,sadakayı,en acısı şükrü unuttuk.Bizimdi para,biz çalışıp kazanmıştık hakkımızdı istedigimiz gibi davranmak.Ama aldandık elimizdekiler birer birer gidince bizden,anladık rızkın malın mülkün tek sahibi vardı oda Alllah tı.Ne demişti hz.Yunuz “Mal sahibi mülk sahibi hani bunun ilk sahibi”.....

Zamansız bulduk ayrılıkları ağladık,yıkıldık.Çok sıkı bağlandık sevdiklerimize,sahiplendik,vakti gelince gitmelerini kaldıramadık bu yüzden.Gerçek sahibi yanına alınca kabullenemedik,isyan ettik kimi zaman.Onlar bizimdi annemiz,babamız,kardeşimiz,evlatlarımızdı,sahip olduğum en güzel şey demezmi bir anne evladı için...Ama aldandık sahipleri değil sadece emanetçileriydik onların.Eşimiz,annemiz, babamız, kardeşimiz,hiçbirine sahip değiliz aslında, ne yapabiliyoruz onlar hastalandıkların da ;koca bir hiç aldanışımızın ispatı değilmi bu...

Bir canımız var dedik kimi zaman bu can bizimmiydiki....Öyle zannettik aldandık,sigara içtik,içki içtik,kötülüklere bulaştık,canımızı sağlığımızı ateşe attık.Bunları ne hakla yaptık emaneti bizim mi sandık...

Burda olma gayemizi unutup hayata daldık.Eyvah ki biz fena aldandık...
“İdrak-i meali bu küçük akla yetmez,zira bu terazi bu ağır sıkleti çekmez”biz sahip değil sadece kulduk,anlamadık,anlayamadık ve aldandık...