Ortak Yazı (*Sana rağmen mavi olacak gülümsemelerim…*)

• 4 Aralık 2006 Pazartesi 12:42:48

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Site Yönetiminin izni ile form köşemizde bir deneme yazısı başlatmıştık.İstemiştik ki değişik kalemlerden değişik renkte ve ahenkte bir deneme yazısı olsun.Ve öylede oldu yazıya vakit bulup katılan tüm arkadaşlara yürek dolusu teşekkürlerimle bu yazıyı yazılar bölümüne taşımak istedim.
Yeni ortak yazılarda buluşmak umuduyla…Yazımıza yüreğinin sesi ve kaleminin rengi ile katılan
sonhazan- istanbul- sessiz71- mutedildalgalı- bayşiir- loreena- Mürüvvet NUMAN- MUHABBET-İ HAYR,tozbulutu,DİLENCİ_ve Erdoğan Ateş arkadaşlarımızın da izni ile …
**********************************************************************************

*Sana rağmen, mavi olacak gülümsemelerim…*

İhaneti bol zamana giydirildi alacalı giysiler.Eğreti gülüşler tutunurken dudak ucuna,
kolu kanadı kırık gölgelerimiz sindi karası koyu kuytulara.Yalnızız şimdi hiç olmadığımız kadar.Kendini bile ısıtamayan sönük ışıklı güneşi çalsam, koysam yüreğime ısıtır mı bir gülümseme,

bir gülümseme yeniden doğurur mu baharı bana, önümdeki kış sürüp giderken. Aklımdan geçenlerde yığılır mı yeniden serzenişler ve diner mi içimdeki fırtına öylesine kırmışken kanatlarımı, ya sen gelir misin düşmek üzereyken hayatın diğer ucundan. Gün doğumuma?..

Gün doğumuma yine gülümser mi gözlerim senin gelişinle?. Ahh ne de inanılmaz olur. Hayali bile güzel en az senin yaşattıkların kadar. Gelirsen sen; hala seni seven bir ben olacak karşında.Ve yine bana gelişlerinde kaybolacağım, gidişlerini hiç hesaba katmadan. Beni unutuşlarını kayda değer saymadan, gittiğin günleri gerçeklere katmadan, kabuslarımda bırakacağım. Ama biliyorum….

Ama biliyorum, gidişinin ardında gizli kalan gülümsemelerimi, yeniden tebessüme çevirme ihtimalin var bu bahar. Dönmesen bile güneş anımsatacak, yüzünün masum rengini. Her seferinde yeniden ışık tutacak umudumun en büyük bölümü olan senli yarınlara.Şimdi yırt gecenin karanlık perdesini. Sadece unutma...

Sadece unutma, unutulmak en büyük korkumdur ve unutanlar unutulmaya mahkumdur.Bunu göze alıyorsan ve dönmem artık diyorsan, dikeni değiştin güle, git güle güle...

Hadi git güle güle...Dur gitme yalan söyledim...Tıpkı şarkıda dediği gibi ; “gitme dur yalan söyledim, doğru değil ayrılığa daha hiç hazır değilim, aramızda yaşanacak yarım kalan bir şeyler var, gitme dur daha şimdiden deliler gibi özledim” zaten ağzımdan çıkan kelimeler yüreğimin söyledikleriyle aynı değil, olmadı hiçbir zaman..Beynim engel oluyor bütün bunlara ve sen buradayken;

baharlar açıyor dallarıma,unutup yaşattıklarını, sanki hiç gitmemişsin gibi sığınıyorum limanına.Sen varken, buradayken bizi yaşarken, biter hasretler özlemler cevapsız sorular kızgınlıklar kırgınlıklar...Varlığınla bir adım daha atarken, yokluğunun sancısı girer içime daha sen yanımdayken.Bilirim beklemenin verdiği acıları, olsun geldin ya...Kal demem artık git.yokluğuna ben alıştım.Seni sensizde yaşatırım.Seni görmesem dokunamasam da, sevdamı ötelere götürürüm yokluğunda....

Hayalin vardı gitmelerinde. Oysa ki,yüreğime süzülen bir melek gibiydin.. Varlığının her hücresini nakış nakış benliğime işlemiştim. Seni o her hücrede hissetmiş, doyasıya yaşamış, kana kana içmiştim... Daima fikrimde, zikrimde, yadımda, sol yanımdaydın... Ey sevgili! Şimdi uzaklardasın. Bilmem hangi dünyalarda, hangi diyarlarda, hangi rüyalardasın... İstemediğim bir sonu kader neden bize reva görmüştü? Neden sen ile dolu dolu olmak var iken, hayatım bir boşluğa gömüldü? Bak sevgimiz tüm çağları aşıyor da ayrılıklarla avuçlarıma düşüyor... Avuçlarım üşüyor, ben üşüyorum... İstemiyorum çıkarılsın artık saatlerden akrepler, yelkovanlar, zamanlar.... Meçhul bir gelecek taşımasın umudumuza sürülen şarkı...

Bitmesin adımıza yakılacak türküler, zamansız kaçışlar olmasın bundan böyle. Umudumu kaybettikten sonra, dönmen neyi değiştirecek ey sevgili. Sustum şimdi, karaladı kalemler yokluğunu, adın gelmiyor aklıma, yokluk yazıyorum son kez...

Son kez yazıyorum yokluğu.Benim gibi Kalemimi de mahkum ettin acılara sitemlere yalnızlığa göz yaşlarına, onun da ağlamaktan başka çaresi kalmadı aşkımızı anlatan şu tertemiz sayfalara..Bilmem daha ne kadar dayanır çöle çevirdiğin yurdum tekrar gelecek bahara? bu çatlamış topraklarda; kabristana dönen şu sinede yine güller sürgün verir mi ?...tekrar güller açar mı kalemimin ucunda? yine gül kokusu olacak mı diken yarasından kanayan avuçlarımda?

Avuçlarım ki, anamdan, babamdan devraldığım, bu yorgun , bu nasırlı.. hangi gül taşır sevdamı, hangi silleden sonra ölürüm.. Ey benim çektiğim çile, sen ne kadar eziyet solursan solu, ben her zaman bir bahara çıkartırım kışımı.. Nasıl olsa alnım dik bakarım maviye, sen o zaman kimin yüreğine kahrolursan ol , ben her zaman mavimde olacağım…