Günlerden özlem…




Rüzgârın sıradan estiği bir gün gezintiye çıktı elbisesi su renginde, uzun zamandır taramadığı saçlarını taradı kadın omuzları gülümsedi.

İçi boşaltılmış yastık edasında salındı patika yolun kenarında göle baktı gözleri büyüdü, suya attığı her taşta halkaları saydı, bazı inançları vardı ki hüzünlü bir gülümseme belirdi dudaklarında sonra dönüp sırtını gitti…

Kırık beyaz büyük siperli şapkasına birkaç kır çiçeği iliştirdi, önce tuttu eteklerini geçerken gölün kenarında çamur bulaşmasın diye sonra bıraktı suların içine kendiyle yürüdü öylece. Oysa içinde ki bataklıklarda ne nilüferler büyüttü yıllardır, kimse bilmedi. Her gün gülüşlerine taze çiçekler ekerken bulurdu kendini kendi de bilmezdi ne yaptığını ya olsun yine de ekerdi yüreğine güneşe verirdi düşlerini.

Aklı eser toplardı yabani otları kaynatır içerdi bilirdi ama hangi otun ne olduğunu.
Gün kararmaya döndüğünde gözünün değdiklerini toplayıp döndü, o taştan çok sevdiği evine. Perdeler basmadan ve çiçek işlemeli, buldan örtüleri sermişti koltuk üstlerine zaten olup olan iki berjer koltuk o da dededen kalma. Eskiler toplardı hep çocukluğundan bu yana atmaya kıyamaz devşirir durur kendini onlarla…

Karardıkça karardı hava zifiri, göz görmez bir hal aldı, bir tas sıcak çorba yapıp tatlandırdı ağzını, arkasından bazen içerdi piposunu yaktı usulca dumanına sarardı eksik düşlerini. Çok eski bir tango müziği eşliğinde etraf hafif bir okyanus tütsüsüyle dolunca denizi özlerdi iyot kokusuna duyana kadar çekerdi genizlerine...

Odanın karanlığı mum alevine yenik düşünce pencerenin önündeki koltuklardan birine ilişti önce, şeffaf beyaz elbisesi hala üstünde değiştirmedi severdi, rahatlardı onu giydiğinde. Müzik yavaştan damarlarına doldukça zarif hareketlerle başladı peri edasında dans etmeye hep yapardı bunu ruhunu gezdirirdi notalar eşliğinde.

Döndü döndü döndü ta ki başı dönene kadar sonra yığıldı yere, gözleri takıldı antik halının üstünde ki iki kuşun gaga gagaya verip öpüştüğü figüre.

İçindeki çığlık o zaman koptu! gözlerini eğdi toparlandı bir şey içmeliydi bir an önce…
...
En yakınında ki votka şişesine uzanıp doldurdu vişneyle karıştırdı kadehinde. Düşündü ki ömür gibiydi kadehindeki buruk ve tatlı, içinde ki acı gibiydi rengi de. Gülümsemenin acısını verdi dudaklarına sessizce…

Ahh bir yağmur yağsa dedi içinden ahhh bir yağsa… Ard arda tekrarlıyordu bu sözleri… Sanki içi yıkanacak, arınacaktı çıkıp bağıracaktı damlalarla!

Bir kaç yudum aldı ki kırmızı hüzünden, bir şimşek bir gök gürültüsü yıktı ortalığı müziğin sesi duyulmaz oldu. Gözleriyle birlikte akmaya başladı yağmur pencereye vuran her damlada yüreği coşuyor daha çok diyordu daha çok yağ…

Sesi yağmura karıştı bir süre bir şarkı mırıldandı yalnızlıktan süzüldü sesi ince ince ve sustu…

....Ölürsem yazıktır sana kanmadan, kolların boynunda halkalanmadan...

söylerken içlendi birden kalbini tuttu derin bir sefer...

Yatmayı düşünüyor du ki!!!

Gözleri alışmışken karanlığa mum seyirirken kendi halinde pencereden yağmur düşerken balköpüğü gözlerine şaşkınlık içinde irkildi teni, bütün bedeni titredi…

Cama düşen ışık giderek yaklaştı içi bir an ürperti ve suskunlukla silkelendi…
Ayak sesleri öylesine yaklaştı ki taş ev titredi sesi soluğu kesildi. Bir tek yağmur ve ayak sesi duyuluyordu derken kapı vuruldu.

küt küt küt!
Kalbinde çalıyordu sanki küt küt küt!

Usulca kapıyı açtı, önce yağmuru gördü sonra sonra sonra her teline işleyen saçlarından yağmur süzülen uzun saçları omzuna dökülen...

Taş ev yıllardır bu günü bekledi, yüreği yumuşadı…
Nicedir yıllar yıkandı duvarlarında dualarla!

Kapı kapandı, hoş geldin dedi…
Hoş bulduk şiirim…
Gelen oydu!!!

Mum eridikçe oda karardı, yerdeki tek aydınlık beyaz bir elbise ıslak düşler ve özlenen…
Ve yere dökülen sözler…

Ömrüm sende...






Neslihan YAZICILAR
on-mart-ikibinsekiz