G/azabın Rahmeti

• 23 Ocak 2013 Çarşamba 02:25:25

"Her başlangıç bir Son ’dan doğar.. "

Kıştı...

Kadın uzandı , kalan son mumu da yakarak eşine baktı. Yüzünü , gözlerini , saçındaki beyazları severek ;

" Rahmet ’li Sen çok iyisin.."

dedi.

Adam soğuktan buz tutmuş dudaklarını son kez avuçlarına alarak nefesini verdi..
Kızıl bukleleri ile yanağındaki çilleri çok severdi karısının. Gülüşünü , sıcaklığını , en çok da halâ kalan çocuk yanını..

Kadın , eşinin gözlerinin içine baktı gülümsedi.. Anlamıştı sanki düşüncelerini.

" Rahmetini sevdim Senin , bereketini ömrümde. Rahmetli eş’im seni seviyorum.. "

Mum yavaş yavaş yandıkça birbirlerine baktılar.
"Son mum da eriyor .. " dedi kadın.

Erkek ilk kez gibi eşinin ellerini tuttu ve ;

" Rahmetim sensin ben ömrümü sen saydım. Biliyorum bizi kimse bulmayacak. Beni mutlu eden benim seni bulmuş olmam. İlk nefesimi Seninle almıştım , son/suz nefesimi de sende veriyorum. " dedi.

Kadın son kez kocasının yüzüne baktı gözlerinde gördü kendini. Ellerini daha da sıkı tuttu.

" Biz ölmüyoruz Biz yeniden doğuyoruz sonsuza. Biliyorum bizi bulamayacaklar. Bulamazlar , bulmasınlar da. Ben sensiz ömrün nefesini alamam. Ebediyetim senindir." dedi ve mum’ a uzandı.

Söndürdü..

Bir Ses duydu dışarıdan. Karların çok çok üzerinden.

"Sesimi duyan var mı?"

.
.
.

Duymadı..

Başını dayadı çoktan buz kesmiş vücuduna eşinin.. Ve gülümsedi Kadın gözünde iki damla yaş ile..

" Rahmetli çok iyiydi...."

Başlangıç...