su-sa-dığımsın..su-yum-sun..kaynağımdan sen doğuyor..gidilmedik..bilinmedik..bir şehre akıyor ırmaklarım..her gün..her gece..he-ce..he-ce..gidişlerimde..nereye ve neden gitmişsem.. yokluğunda..dönmezdi bir parçam.. ve ben kala/susa/baka kalırdım.. öylece..
bu halimle.. bu kadar olarak..



(.

.

.)



ve ben ki sevgili;
zirvenden yamaçlarına düş/tüğümde doğrulup b/akıyordum sana..dünya dipsiz bir kuyu gibi diyen hangi yürekti?..yüreğimdeki en derin kuyudan doğrulup b/akıyordum sana..zaman çağ idi/zamanın durduğu/bir ayna olduğu çağlardan/sudan/ elmastan ve kumdan/bedevi yalnızlığında..çatlamış dudaklarıma bir serap tadında b/akıyordum sana.. ne ateş vardı henüz, ne de karanlığımı aydınlatan bir yüz yokluğunda ki git/me ..sen gidersen, gitmenin bir “anlamı” yok..bil ki sevgili gidilecek hiçbir yer yok..ve ben özünden ç/aldığım saçının bir teliyle bağladım kaderim gibi boğazımı kala/kaldığım noktadan b/akıyordum sana ki hangi eşeyli üremenin sonucudur gitmek/kaçmak denilen eylem?..ve devamında cevapsız kalmak/cevapsızlık nedir? Kaç eşit parçada bir? Ve bir, kaç eşit parça?
Hangi parça kaç birinin eşiti? İlk kez düş/ündüm tüm bunları ki eksik kalan pratiğimle sana yetişmek adına..benim yürek tuvalime hangi renkle çizmiştin sevdayı/küsü/barışı sen den sonra öğrendim en zeki rakamın sıfır olduğunu..eksi değerli tüm rakamların atası ve artı değerli tüm rakamların kulu/her şeyi ve ben ki sevgili değerini bildim/bildim sıfır noktasında buz tutmaya yüz tutmuşken yüreğim ve gömülmüşken gözlerine/sözlerine tüm benliğimle ki
Ve ben çarpıp..bölüp..toplayıp ve çıkarıp yüreğinin derinlerinde çözmüştüm ilk kez aşkın denklemini..sana dokunmanın..dokunabilmenin..bir yarası/yasası vardı..yada çölün/denizin/suyun/toprağın/gitmenin/kayıp olmanın/savrulmuşluğun olduğu gibi ve bu ihtilal keskinliğinde bir eylemdi aşkın iz düşümü ve sen öyle büyük bir dünyam olmuştun ki benim..arasam bulamazdım kendimi..kendimin içinde ki benliğim de kaybolmuşluğu bundandı saçının her biri teli içinde ve şimdi yüreğimde seninle yan yana gitme isteği..ve ben yokluğunun keskinliğiyle uyanırken sensiz/sessiz döşeklerden..yüreğime saplanır her sabah
namlusunda tek bir mermi gibi düş/ün..




(...)