Sayın Güllü Karanfil Hanımefendi’ ye ait “ Selam Getirdim” kitabını henüz okumuş olmasam da; değerli dost, güçlü kalem Osman Bey’ in kaleminden dökülen inci tanesi sözcükler ve duygu derinlikleriyle dolu, kitap hakkında biz okurlara aktarılan nefis tanıtım yazısıyla okumuş kadar oldum!

Bir kere kitabın başlığı bile başlı başına bir umman; yazdıkça yazdıran…
Belki Osman Bey’ in lezzetli anlatımından belki kitabın yazarının gerçekçi ve samimi duygu ve düşünce betimlemelerinden anlıyorum ki, Gagavuz dilini –Türkçesini anlamak çok da zor değilmiş!

“Selam Getirdim” başlığına sinen hasret kokusu, ayrılık acısı, kavuşma umudu ve bütün bu beklentilerle derinleşen yürek yarasının sancılı kanayışı kirpiklerin bulut bulut ıslanışını hızlandırmakta… Yazarın yüreğindeki o garip yalnızlık duygusuna sinen heyecan, getirdiği selamla kalabalıklaşıyor biranda. Biriken öfkenin yerini mavi bir umut alıyor, yeşeriyor çorak toprağı kanayan özü…

İçinde buram buram vatan hasretinin tüttüğü şiir ve mektupla gelen bir selamın yeşerttiği baharı, başka hangi nesne yeşertebilir ve bu yeşertiyi hangi güç hazana dönüştürebilir ki? “ İnsan kısım kısım, yer damar damar “...
Bir kısmın yokluğu, eksikliği, bir damarın kopuşu yaşamın sonlu kıyısına sürükleyebiliyorken...

Vatanından uzak bir yüreğin, kendisini bir damarı kopmuş hasta, yoksun ve sahipsiz bir bedene benzetmesi ve; güçlü bir iplikle kopan damarı dikerek birleştirmek, eskisinden daha da güçlü kaynaştırmak ve sağlıklı bir şekilde hayata tutundurmak istemesinden daha doğal ne olabilir ki? İşte, vatan da böyledir; unutulmuş veya ihmal edilmiş, parçalanmış, savrulmuş her bir parçasını toplayarak bir araya getirmek, bütünü oluşturmak ve bu şekilde yeniden ve daha sağlıklı bir dirilişle olması gereken yerde varlığını sürdürmek gerek; o vatanın gerçek sevenleri, gerçek sahiplerince; üniter yapısıyla, toprağıyla, bayrağıyla, diliyle, tarihiyle, toplumuyla, kültürüyle, gelenek görenekleriyle…

Yazar,dizelerinde büyük bir moralle, umutla vatanına sesleniyor; yeniden varoluşa, dirilişe davet ediyor...
Bilindiği gibi Bozkurt, Türk dünyasında gücü ve başarıyı temsilen birleştirici bir semboldür. Bu anlamda yazarın “…kurt sesi getirdim “ demesi tabii ki birlik ve bütünlüğün ortak gür sesine vurgudur.

Yazar, ülkesi- vatanı Gagauzistan’ a seslenirken; “ uyan-kalkın-seslen-“ gibi komut ve ünleyişlerle bir kıpırtı, bir heyecan, bir toparlanış ve silkiniş yaratmak ve hayalindeki yol haritasıyla ayağa kaldırmak istiyor…

Aidiyetlik duygularını yüksek perdeden seslendiren yazar, şu dizelerle özüne dönerek gurur duyduğu şanlı tarihine vurgu yapmakta; çekilen onca sıkıntılara, zorluklara rağmen, her düşüşte kalkmasını bilmenin ve övündüğü atasını-dedesini göz önüne getirerek örnek almanın haklı gururunu dillendirmekte...

“‘Ban Türküm, ban bir Gagauzum!
Kaavi, girgin serbest Oguzum!
Çok zor çektim, düştüm kalktım,
Üündüm, hep dedema baktım.”


Ve yine şu söylemiyle, özünü belirleyen kimlikle barışıklığını ve ülküsünü pekiştirmekte; “Ban Gagauzum! Ne mutlu bana!’ “

Kitabın ana temasını oluşturan yurt sevgisi, Gagauzistan ve TÜRK’ lük ülküsüne bağlı olarak, yorumunda DİL’ e vurgu yapmış değerli hocamız Osman Bey; iyi de yapmış! Zira dil, birliğin temel taşıdır, olmazsa olmazıdır! Bunun yanında, elbette yaşanan süreçte kayıplar kadar kazanımlar, değişimler, farklılıklar da olacaktır. Kültür erozyonu ile kültür alışverişi çok farklı ve hassas bir konudur. Alışverişi olmayan bir ticaret gelişemez, kazanamaz; Dolayısıyla, dil de özünü korumak şartıyla farklı kültürlerle aktif bir alışveriş sağlayarak gelişiminin önünü açmalı. Yani; bir millet başka kültürlerin egemenliği altına girerek değil; o kültürden aldığı kadar verdiği ölçüde vardır, geçerlidir, kayda değerdir!

Kendi dilini hoyratça istismar eden,
Özenti denilen sinsi hastalığın esiri olan,
Dünyada olagelen değişim ve gelişim karşısında tutuk kalan yahut istikrarlı bir yol izleyemeyen,
Okuyan-araştıran-sorgulayan ve konuşan bir toplum yapısının önüne taş koyan ülkeler-yönetimler-toplumlar, daima suyu çekilen toprak misali kurumaya ve yok olmaya mahkûmdur!

Bu anlamda, Osman Bey’ in yorumu ve tabii ki kitabın yazarının içli ve samimi vurguları önem kazanmaktadır.

Kültür erozyonu dünyaya, dünyadaki gelişime ve kendi kültürüne sırtını dönerek değil;

Kendi kültürünü korurken, farklı kültürel renkleri bir zenginlik, gelişimin itici ayağı olarak gören özgür bir toplumla,

Özümsediği bu renk zenginliğiyle toplumun her kesimine, her kademesine aynı mesafeden ayrımsız yaklaşarak olanaklar sunan yasaların, evrensel ve insancıl değerleri temel alıp olgunlaştırmasıyla,

Temel hak ve özgürlükleri hayata geçirmesi ve eğitim ve öğretime verdiği önemle mümkündür.
İşin inanç kısmına yani dine gelince;

Pek tabii ki toplumlar, kabullendiği "din-inanç" bağlamında, o inanç halkasıyla birlikte bir takım başka değerleri de etkilenim yoluyla alabilmektedirler. Bu durum ister İslâm ister Hristiyan ister Yahudi ya da bu üç göksel dinler dışında başka bir inanç halkasında olsun; değişmez! Farklı yaşam örnekleri ve etkileşimler tarihsel, siyasal, sosyal, ekonomik ve kültürel alanda olduğu gibi -din vasıtasıyla- sadece inanç bağlamında da dile etki yapabilmektedir. Bunu ortadan kaldırmanın olanağı yoktur; fakat, bütün bu etkileşimleri istikrarlı bir yaklaşım ve yönetim anlayışıyla disipline etmek ve toplumsal dokuyu korumak mümkün! Bunun yolu da yukarıda ifade ettiğim yasalar ve yasaların toplumun her kademesine hakkaniyetli uygulanışından geçer.

Tabii ki her toplumda olduğu ya da olması gerektiği gibi, Türk toplumu da ifade edilen bu değerler ve gerçekler bağlamında özünü korumak ve gelecek nesillere aktarmak sorumluluğundan kaçınamaz. Vurgulayıcı dizeleriyle işte bu gerçeğin altını çizen yazarımız; aydınlık, güzel bir geleceğin beklediğine inandığı ülkesi Gagauz’ a ve bütün bir TÜRK TOPLUMU’ na; “ bayrağını göğe kaldır, ilerle… Senin deden, atan Attila, Oğuz Han!” diyerek; özünü, dilini ve geleneklerini koruması gerektiğine, ancak bu şekilde var olabileceğine vurguyla; üç yüz milyonu bulan kan kardeşinin varlığından güç alıp korkmamasını, eski dostlukları koruyup sevilmesini, çok çalışarak güzel bucağını-ülkesini –vatanını zenginleştirmesini ve sönmez ocağının (vatanın) bu şekilde kuvvetlendirilmesini öğütleyerek gönderme yapmakta...

“‘Zor yıllar, büük agalar,
Türlü çirkin oyunnar,
Hep bir köstek koydular,
Ama eski bir ruhum ban!

Çok şeylera yanık kaldım,
Aliflendim, süündüm, yandım.
Öz sesima hasret kaldım,
Ama kavi bir ruhum ban.”

Diyerek;
Büyük ağaların, büyük devletlerin türlü oyunlarla köstek oldukları ve büyük acılar yaşattıkları tarihsel sürece dikkat çekmekte…

Bütün bu yapılan haksızlıkların onları yıldırmayacağını; güçlü ve yılmaz bir geçmişe sahip olan köklerinden aldıkları güçle her zorluğa direnip dayanabileceklerini ve vatanlarına kavuşma, özgürleşme düşüncesinden asla vazgeçmeyeceklerini; bu özlemle dolu olarak, inandıkları yolda yürüyeceklerini…

“Dede Korkut” gerçeğiyle hem haklı bir gururu hem de onun gibi bilge bir yol göstericiye duyulan gereksinmeyi dile getirerek tarihe gönderme yapmakta…

Sarı saçlı, kömür gözlü, gül kokulu, ana, bal, toprak, hava, su… gibi betimlemelerle vazgeçilmez ve yaşamsal bir anlama büründürülmekte, özdeşleşilen VATAN.

En çok dikkatimi çeken ve yüreğime dokunan kısım ise;

“ ‘Te ban gena geldim. Tanıdın mı beni? Ban senin kızın. Brakmıştım beni sensiz, Seni da bensiz…Ban senin için braktım Seni! Elimdan geleni yaperım, inan, Vatanım. Saa ol, san da unutmamışın…Yukarı gidan o sokak tanıdı beni…Yolun boyunda dut aacı da tanıdı beni. Doyunca o biyaz dutlarınnan doyurdu…O gün sokakta iki genç gagauz Rusça lafedardi, pek acıttı canımı…Hepsi islaa olacek…’ "

Diyerek; yazarın kendisini bir kız evladı, vatanı ise bir ana-baba-ata yerine koyup seslendiği ve bütün bu gördüklerinin bir gün ıslah edilerek geçeceğine inancını dile getirdiği mektup kısmıydı. Doğrusu etkilenmemek mümkün değildi! Neden sonra, büyük acı ve mücadelelerle kazanılan değerlerinin farkında olmayan ya da farkında olup da koruyamayan, değer bilmez günümüz insanının savruk ve bencil duruşu geldi gözümün önüne de; cızladı içim…

Bir sorumluluk, verilen bir görevi ifa nedeniyle ülkesinden uzağa düşen yazarın yüreğinde hârlanan vatan hasretiyle hâyâllediği dönüş süreci ve dönüşünde yüz yüze geldiği acı gerçekler, doğrusu her birimizi düşündürecek cinstendi!

Doğal, masum ve hasretle içselleştirilmiş yurt sevgisinin yer yer hayatın gerçekleriyle yüzleştirilerek türlü ifadelerle okura yansıtıldığı çok değerli ve emek ürünü bir çalışma “Selam Getirdim” ...

Gerek kitabın yazarı, Gagauzyalı Türkolog Sayın Güllü Karanfil’ e, gerekse değerli yorumuyla böyle bir kitaptan bizleri haberdar eden çok kıymetli yazın dostumuz Sayın Osman ÖCAL’ a başarı dileklerimle, saygı ve dostlukla…