BABACIĞIM

• 17 Ocak 2013 Perşembe 00:44:41

Hep söylerler; kaybettikten sonra sevdiklerimizin değerini anladığımızı... Ve evet; tam da elimden kayıp gideceğini anladığımda ya da kaybettiğimde anladım ne kadar çok sevdiğimi bazı insanları. Kendimi soğuk hatta biraz gaddar buldum ömrüm boyunca. Çevrem de bunu tasdikledi. Çünkü yapılması gerekeni acımadan yapabildim çoğu zaman. Fakat babamı kameradan görünce yoğun bakımda, çocuklar gibi ağlamak istedim. İstemsiz yuvarlaklar gözlerimden dökülürken tavana baktım akmasınlar diye. Kardeşleri,eşi ameliyattan sağ salim çıktığı ve kendilerine el salladığı için mutlu mesut gülerken ben şimdi tam da en sakin olmam gereken zamanda neden bir ahmak gibi ağlamak üzereydim? İçimdeki fırtınayı bana bakan yabancı gözler farketmişti sanki. Önce kanepede yanımda oturan adam, sonra ayağa fırlayıp kaçarken gözgöze geldiğim yaşlı amca ve asansörden çıkarken beni gören kadın... Sanki merakla baktılar. Sanki gözlerimin dolduğunu, ağlamak üzere olduğumu,kendimle savaşıp içimdeki küçük çocuğu hafifçe azarladığımı farkettiler. Ağlasam ne olurdu ki ? Kimseyi takmasam... En çok da; ’’ Bir daha bu kadar kalabalık gelmeyin diyen bok suratlı doktorun duygusuz ifadesine siktiri çekerek... İçimden; ’ ’Senin baban bu durumda olsaydı sen geride kalır mıydın acaba pezevenk ? ’’ derken, nezaket icabı; ’’Teşekkür ederim. ’’ diyen dilime bir yabancı gibi uzaklaşırken ağlasam ne olurdu sanki? Babası için ağlayan birisini, tamam belki koskocaman bir kadın ama , yine de kim kınayabilir ki?
Duygularımdan utanmamaya çalışıp itiraf ettiğim için cezalandırıldığım oldu benim. Belki bundan saklıyorum artık herşeyi içimde... Ve kırkdört yaşıma gelince anladım ki; sadece anne ve baba cömert bir deniz sevgi konusunda. Hem alırken hem verirken hem de... Onları sevdiğimiz için bizi hiç suçlamıyor,hiç utandırmıyorlar. Zerafetle kabul ediyorlar bu yüce hediyeyi...

Sabah ona kadar uyuyan bir bebek düşünün... Gece ikiye kadar uyumuyor... Ve babası Onu gece ikilere kadar ayaklarında sallıyor. El kadar bir bebek gece uyanık olmak istiyor. İsyan ediyor. Sanki bir bebek değil de; gecenin tadını çıkartmak isteyen bir hedonist. Sevgiyle kabulleniyorlar. Şimdi bana biz bekleyelim diyorlar. Babamı ben bekleyeceğim elbet. Bir yüksek nefesinde fırlayacağım yerimden ve kimseye muhtaç etmeyeceğim Onu. Nazlı bir bebek gibi bakacağım Ona. Nasıl O bana bebekken baktıysa ben de Ona; yatağında masum bir bebek gibi yatan bu sevgi dolu adama minnetle bakacağım. Ve aramızda zaman zaman çatışmalar, olmaması gereken hadiseler yaşanmış olsa bile ben hep yanında, kalbimde sevgimle Ona bakacağım.

Benim babam; aslan yürekli bir adamdır. Kimse Onun önünde beni kötüleyemez. Pençeleri arasında boğar atar. Ve her daim merak eder beni ; kendisinden uzakta nerede olduğumu ve ne yaptığımı...Çünkü benim Onu sevdiğim gibi beni O da beni gerçek bir sevgiyle sever... Canım babam... Onu kimseyle paylaşmak istemem.