SENİN SEVDAN

• 13 Ocak 2013 Pazar 13:19:45

Tanıştıklarının doğum günüymüş. Hani demiş sevgili; “bana ne aldın”? Yukarı bak demiş diğeri, yıldızlara. Bakmış. Hangisini beğendin söyle demiş, en parlak yıldızı işaret ederek şu, demiş. Tamam, onu sana armağan ediyorum demiş…

Şimdi geriye bir tek o yıldız kalmış, daha doğrusu oda o yıldızın yanına gitmiş, melek olup uçmuş, ikisi bir olmuşlar. Burada acı çokmuş çünkü, aşk cellâtları bini bir paraymış, kimse anlamamış, ellerini yüreklerine koyamamış, dinlememiş onu. Onun aşkının en büyük düşmanı da babasıymış. Yıllarca oradan oraya, o şehirden öteki şehre sürüklemiş durmuş. Gelen mektupları yırtmış, gidenlere kendi zehrini akıtmış, imzasını atmış, hiç, hiç anlamamış onu. Çok yalvarmış, yakarmış ama ne Nuh demiş ne Peygamber. Kaçmayı denemiş, kaçmış da ama eli uzunmuş babasının, bulmuş, yakalamış, eve getirip bir odaya kilitlemiş. Bir oda da yapayalnız kalmak ona hiç zor gelmiyormuş, zaten yıllardır böyleydi artık ama bir mahpuslu, bir suçlu gibi buraya kapatılıp üzerine kapanın kilitlenmesi çok, çok zor gelmiş. Bütün umudunu yitirmiş, kaybetmiş.

Kuşların gelip konabileceği bir penceresi bile yokmuş, kapkara olmuş içi. Doğmamış olsam keşke demiş, doğmamış olsaydım keşke… Ama doğmuş işte. Ölsem demiş keşke hemen sonra. İlk kez aklına ölüm gelmiş, ölmek o zaman… Ölünce ne olacağını bilmezmiş, doğunca da ne olacağını bilmiyor ki insan zaten demiş. Ama bir şeyi biliyormuş; ölümünün aşk cellâtlarına bir ders olacağını. Yaşamım böyle bir hiç zaten demiş, ölümüm bir hançer olsun bağırlarına o zaman demiş.

Düşünmüş oturup yine son kez uzaktaki sevgiliyi, bir ömre değer sevgiliyi… Diz-dize uyumaları düşünmüş, saatlerce başını dizlerine koyup uyumalarını, saatlerce hiç kıpırdamadan duran o vefakâr yüreği. Ve şimdiki çaresizliklerini düşünmüş, biliyormuş o hala umutluydu, umutludur daha ama onun hiç tutunacak yeri kalmamış, kuşlar bile gitmişti ya…

Çarşaflardan bir ip yapmış, tavana asmış, çekmiş, gerdirmiş, bakmış; evet ölümü taşıyacak kadar sağlammış. Boynuna geçirmiş ve bırakmış kendini, doğarkenki gibi insan hiç bir şey hissetmiyormuş o an, ikisinde de koca bir boşlukmuş işte… ölmüş, yani doğmuş yeniden işte… Sevgili böyle diyor, geride kalan sevgili…

Ve o günden sonra yıldızlar kaymazmış…