HUZUREVİ GÜNLÜĞÜM 2

• 12 Ocak 2013 Cumartesi 19:06:28

O kadar fazla insanla tanıştım ve o kadar çok hayat hikayesi dinledim ki huzurevlerinde.Önce hangi yaşlımızdan başlayacagıma bile karar veremedim epeyce.Ama içimi acıtmış bir hayatta karar kıldım.1940 larda bir aile,herseyin standart gittigi bir evlilik,karı koca ve çocuklar.O zamanlar erkege itaat baskın,evin hanımı eşine boyun egermiş genelde.Bu eve erkek birgün yanında 3 yaslarında bir kız çocuguyla gelmiş,eşi bu kim dediğinde burda kalıcak,evişlerinde yardım eder sana buyuyunce demiş koca..Kadıncagız itiraz edememiş,bir daha soramamış bile.Ayşe demişler ismine..Ayşe diğer çocuklarla buyumuş...Büyümüş ama zor sartlarda,..Onu benzi soluk,ateşi yüksek ve agrıları çoki haliyle gördüm ilk kez.Konusabiliyordu tektük.Genelde sayıklar gibi ve bilinçsiz.6 yıl olmuş huzurevine geleli.Önceleri ayakta ve saglıklı imiş.Ama birkaç aydır yatalakmış.Vücudunun her noktasında oluşmuş yatak yaraları vardı.Onun pansumanlarını yaparken kendimi kırkyama yapar gibi hissediyordum.Canı yanıyordu belliki.O inlerken sesi yüregime dokunuyor,içim acıyordu.Ayak parmakları ustuste geçmiş,nerdeyse birbirine yapışmıştı kemikler.

Birgün yiğeniyim diyen bir bey geldi ziyaretine.ondan dinledim Ayşe teyzenin hikayesini.Bizleri o büyüttü,okumadı ,evlenmedi hiç.Nüfus cüzdanı bile huzurevine yatış işlemleri sırasında çıkartıldı dedi.Ayşe teyze hiçbirzaman aslında kimdir,ailesi nerdedir bilmeden yasamıştı.Evlatlık yada besleme gibi yasadıgı bir ömür ve sonuçta koca bir hiç.En çok yiğeninin ’’Hiç yeni ayakkabısı olmamış,baskalarının eskileriyle yasamış’’deyişiydi gözlerimi yasartan.

Günler geçti ...Hergeçen gün kötüleşiyordu Ayse teyze.Ve birgün kapattı gözlerini acılarına..Avuçlarımızdan kayıp giden bir hayat daha.İki damla gözyaşı ve onun için agzımdan dökülen birkaç kelime...’’umarım gittiğin yerde hiç acı duyma Aysem’’