İnsanlarla anlaşamadığım doğru. Aslında bunun bir önemi olduğunu da düşünmüyorum. Zaten bana katlanamayanın benimle ne işi olabilir ki. Evet. Kötü biri olabilirim, hatta çekilmez de. Olduğum gibi davranmamın neresi yanlış. Farklı birisi gibi olmak istemiyorum. İçimden geldiği gibi, o lanet, çekilmez, aksi birisi olmayı tercih ediyorum. Bencil olduğumu da düşünebilirler, hatta çıkarcı. Fakat gerçekten de olabilirim. Muhtemeldir, insanım. Neyse ki kimin ne düşündüğü umrumda değil. Kötü de bir huy: İnsanları takmıyorum.
Severim kimisini. Kimisini korurum, kollarım, konuşurum, paylaşırım. Zaman geçer aradan ve tam güvenilmişken, sevilmişken öyle birşey yaparım ki nefret edilirim.
Evet evet kendimi seviyorum. Seviyorum, çünki herkes kendisidir. Herkes bencildir. İnsanların samimiyetine inanmıyorum. Her ne kadar onlar bana inansalar da. Çünki gerçekçiyim. İçtenim severken, nefret ederken, aşağılarken, güvenirken, dostken...
Döküldüler işte. Yalnızlığın tam ortasındayım. Pişman değilim. Hem sessizliği de severim ben. Ondan da sıkılırsam, inandırırım samimiyetimi birisine, zor değil. Yalnızlık dedim de, o kadar çok insan var ki etrafımda. Bu kadar kalabalıkken yalnız olmak çok farklı. Sebebi malum. Kendimden başkasını suçlayamam. Fakat kendimi de suçlamak huyum değildir. Bu lanet yalnızlığı kendim istedim. Müziğim, kalemim, sessizliğim, karanlığım, kendim.
Bitti bu kadar.