ZEMZEM-İ AŞKIM

• 10 Ocak 2013 Perşembe 22:02:08

Yüreğimin derinliklerlnden nereden geldiğini bilmediğim can suyumdun sen ve seni sevdiğim sürece kalbimi ilahi bir el değmişçesine ruhi kirlerimi yıkayıp temizlerken sevgili, zemzem-i aşkım şeytan hangi sözlerle kandırdı seni ve hangi merhametsizliğin koynunda sabahladın da, vücudun gibi kalbini taşa çevirdi?

Söyle dudaklarımı dudaklarındaki aşka hasret ve susuz bırakarak çatlatmanın günahının bedelini kim ödeyecek can suyum, sen mi, görevini en iyi şekliyle yapan şeytan mı sevgili? Söyle melekler hesabı kimden tahsil edecekler?

Benlik bir hesabın yok sevgili benden yana, zemzem-i aşkım, ruhunun berraklığıyla özümü temizlerken, hangi kalemine kurban olduğun sahte aşkın çığırtkanı zengin züppe yazarlar çaldı seni kalemimden ve ben her attığım adımda tövbe ederken aşka sen nerelerde soluklanıyorsun ve kimbilir neler diyorsun bana dair ama unutma sen benim ruhumun zemzem-i aşkısın ve ben adını kendimden bile saklarken, hayalin bana kadınlık ediyor her gece bir geyşa ruhuyla ve itaatkarlığıyla, ağırbaşlılığı, merhameti ve beni isteyişiyle bile senden öylesine ayrılıyor ki, işte diyorum teninin coğrafyasına yağmur olup yağarken beni ruhunun koynunda zemzem-i aşkla yıkıyorsun yalnızlığımı ve ben kimsesizliğimi unutuyorum gözlerinin kıyısında... Sen benim gibi seveni bulamazsın sevgili, ayağının tırnağı değse gönlümdeki sen okyanusuna, bir sünger gibi baştan tırnağa aşka boyanırsın sevgili ve sen aşk kokarken inanç gölgesinde...

Efendilerimizin eşleriyle yarışırsın yüreğinin yansıması olmasına rağmen, senin görememene rağmen, yarışa tutulursun hizmette, keşke...

Şimdi yüreğimi acıtıyor, aşk defterine yazdığın her şiir, her kelime... Yaz, unutma ki ey bana akan aşk suyum, yüreğimin üstünde oynattığın her kalem, her harf bir neşter darbesi gibi derin yaralar açarken kanatacak beni...

Olsun ben güz dönümlerinde ayaküstü ölümlere alışık olduğun gibi kalpten düştüğüm yarlardan yaralanan bedenimin iç kanamalarına alıştığım gibi alıştım sevgilim, seni öyle sevdim ki kanattığın yaralarımın merhemi sensin ve sensizliğimde bile beni temizlersin.

Gözlerin düştü gözlerime ve gözlerim yanıyor bir şems gibi...

Her ne sıktıysa seni ve ne kirlettiyse ruhunu, cendereye düşmüş gibi akşama dek zikrederken senin rahatlaman için dua ettim ve öyle bir haldeydim ki bitince gün zor bir şekilde, kalabalıkların arasında dolandım durdum yalnızlığımla ve davul bile dengi dengineydi... Kimsesizliğime sövdüm durduk yere, sevmek kimdi ben kimdim ve aşk adı baki olsa da benim gibi bir geçicinin ne haddineydi.

Neyse sevmekse, gözüm ardımda değildi, aşksa ayak üstü öldü, elleri sen kokan bir adamla birlikta buraya yağan kar gibi sarılıp beyaza gömüldü. Meraklanma ey zemzem-i aşkım, sana vekaleten seni tanıyan bir çocuğun elleri serpti üstüme toprağı senin yerine köylü kızı...

Şimdi sessiz bir ıslığım dudaklarının çatlağnda ve ne zaman başka ateş hissetsem ve nefesine nefes karışsa sana kızmakla kalmıyorum, ayak üstü ölüyorum kadifemsi vücuduna her yad dokunuşta...

Gözyaşlarım karışıyor zemzem-i aşkıma ve çoğalıyoruz aşkla, ben ağladıkça kahkahaların çalınıyor kulağıma, mutlu en azından bensizliğimle diye teselli buluyorum. Gül aşkı ayak üstü öldürmeden aşkla çok ağladın, şimdi gülmek zamanın yalancı aşkların yalancı mumunun yatsıya kadar yanışlarında...

Seni severken, sana sarılmadan uyumuyorum, hayalin kadınlık yapıyor bana, itaatini, söz dinleyişini, asaletini ve inancını görüyorum ve seni her geçen gün zemzem gibi çoğalan bir aşkla seviyorum.

Şeytan yüreğime musallat olamaz allahın izniyle, çünkü zemzem-i aşkım her gece sabır ve şükürle yağmurlarınla yıkıyorum. Seni seviyorum.

Hiçliğin.

BAKİ EVKARALI