BİR ÇOCUĞUN IZDIRABI

• 7 Ocak 2013 Pazartesi 11:17:04

Adım Asiye.İnsan adıyla özdeşleşiyor zamanla birazcık asiyim galiba.Bilemem öyle diyorlar.Kendi kurallarım olması doğal ,küçük olduğum için çok görüyorlar belki de.
Dışarıdan gelen insanlara bu hayranlık nedendir bilinmez.Kendi içlerinden kopup gittikleri halde, döndüklerinde kral gibi karşılayıp kul köle olurlar.Düpedüz aşağılık kompleksi.
Dokuz yaşında bir çocuk olmama rağmen bunun farkındayım ve Almanya dan köye gelen bu aileye hiç yüz vermiyorum.Fakat dediğim gibi daha dokuz yaşındayım ne yaparsam yapayım çok etkili olamıyorum.Onlara her giderken itiraz edip tartışıyorum ama sonra tıpış tıpış annemin peşinden gitmek zorunda kalıyorum. Bizimkiler bu aileyi çok seviyorlar.Onlarda bizimkileri .Gerçi ben bu sevgiye de pek inanmıyorum.Annem ve babam çok sevilen güçlü insanlar.E herkese güçlü bir dost lazım.Sanırım kendilerine bizi layık görüyorlar eksik olmasınlar.
Almanya dan geldiklerinde,ilk önce bize uğrar köye öyle çıkarlar.Biz köyde oturmuyoruz.Annem onları ağırlamak için kendini paralar beni de deli eder.Tam benim yaşlarımda bir kızları var.Havasından geçilmiyor.Ama benim burnum daha büyük.Annem her ilgilen misafir ile dediğinde kıza bir küfür ediyorum.
Onların köyde olması demek bizim sürekli köye gitmemiz demek .Onları mutlu etmek bizim görevimiz mi ?Sanki öyle…
Yine bir akşam bu aileyi ziyaretten dönüyorduk. Bilmem ki ziyaret mi desem eziyet mi?,Bu ailenin kızları ablamın onlarda kalması için aniden yalvarmaya başladılar.Ablamı sevmiş olacaklar nede olsa yağcının tekidir.Hep bir ağızdan yalvarmaya başladılar.Annem ve babam misafir oldukları için hadi kal kızım dediler.Onlar bu kararı duyunca ısrarı daha da artırıp yüklenmeye başladılar.Artık bütün aile hep bir ağızdan konuşmaya başladılar.Bir uğultudur gidiyordu .Ablam yok ben kalamam dedi ve o lanet olası söz ağzından çıktı.’’Ben kalamam ama Asiye kalsın’’.

.Başımdan aşağıya bir kova kaynar su dökülmüştü.İçimden ‘’Allah seni kahretsin abla’’ demiştim.İşte o an hayatımda geçireceğim en kötü geceye ilk adımımı atmıştım hem de ablam sayesinde,düşman olsa bunu yapmazdı insana.Bir anda kendi rahatı ve mutluluğu için beni satmıştı.Mal gibi satılmış bu hararetli ve ısrarlı ortamı dindirmek için son nokta olmuştum.Ben hayır demiştim ama kimse beni dinlememişti.Onların istediği ben değildim aslında ama ablamın kararlılığını da görünce ayıp olmasın diye beni kabul etmek zorunda kalmıştılar.
Annem babam ve kardeşlerim giderlerken esir pazarında satılmış zavallı bir kız edasıyla onlara baktım ve içimden onlara bağırdım.’’Beni bırakmayın ya kalmak istemiyorum aptallar’’.Hele de ablamı bulsam bir kaşık suda boğabilirdim.Onlar köşeyi dönene kadar bakıp onlara lanetler yağdırdım.
Artık baş başa kalmıştık.Bana hiçte annemin yanında davrandıkları gibi davranmıyordular. Herkes işine dönmüştü umurlarında bile değildim.Hatta baş belası gibi görüyordular. Sonunda akşam yemeği çay faslı derken en korktuğum bölüme sıra gelmişti.Yataklar seriliyordu.Bense ara sıra altımı ıslatıyordum.
Hem bu kadar kabadayı olmak , hem de altını ıslatmak gerçekten çok zordu.
Çok kalabalık bir aileydiler.Evde zaten dede ve babaanne ile yaşayan diğer amcaları ve çocukları vardı.Bir de sekiz kişilik bu aile vardı.En korktuğum hayvan kedidir kocamanda bir kedileri vardı .Sadece ölmek istiyordum.Benim yaşımda olan o kızın eline düşmüştüm .
Sonunda yer yatakları serilince yattık.Çok gariptiler yarı çıplak yatıyordular.Onların bu halini görünce yüzümü çevirdim.Hiç utanmıyordular.Benim yaşımda olan kız külotlu yer yatağına girince donup kalmıştım .Medeniyet buymuş demek dedim
.Gece perdeleri açtılar.Ay ışığı odaya vuruyordu bu benim işimi biraz olsun kolaylaştırmıştı.Koca kedi yatakların arasında dolaşıyor korkudan beni çılgına çeviriyordu.Ara sıra ablamla konuşup ‘’Allah belanı versin şu beni soktuğun durumu bak’’ diyordum.Sabaha kadar nasıl uyanık kalabileceğimi kestirmeye çalışırken ara sıra kediye ‘’pist’’ deyip sınırlarını anlamasını sağlamaya çalışıyordum.Uyumama için sürekli sabah beni altımı ıslatmış bir vaziyette bulduklarını ve tepkileri hayal ediyordum.
Gecelerin ne kadar uzun olduğunu asla bilemezsiniz.
Gözlerim ağırlaşınca hemen onların bütün köye beni anlattıklarını düşünüp uykumu açıyorum.Ara sıra kediye bakıyorum,zavallı kediye en sonunda acıdım çünkü baktığım anda artık ‘’pist’’ dememe gerek kalmadan ürkek, ürkek bakıyor.Elli defa kovulunca şaşırdı zavallı,kımıldasa suç.Böyle bir muamele görmemiştir zavallıcık şimdiye kadar ama ne yapayım çok korkuyorum.İnsan evinde olsa kalkar dolaşır, onu da yapamıyorum of.O salak kıza mahcup olmak istemiyorum.
Hiç bitmeyecek sandığım bu çile dolu gecem bitiyordu.
Hava açmaya başlamıştı.
Artık kendime güvenmiş eve kaçabileceğime karar vermiştim.Üzerimi giyinip onların lanet olası pijamalarını katlamıştım.Aynı hapse atılanların giydiği kıyafet gibiydi benim için.Çıt çıkarmadan çıkıyordum ki, kapıda evin asıl hanımı beni yakaladı şok olmuştum.Kadında şaşırmıştı’’A aşk olsun bu kadar erken nereye,yoksa rahat edemedin mi?’’ dedi.Ben’’ Yo çok rahattım teşekkür ederim de ben gideyim artık’’ dedim.Kadın kıyafetinden belli ki ahıra gitmiş.Bunu kestirememiştim işte.Halen daha kahvaltı yapacaktık falan diyor.İçimden’’ Ölüyorum ulan’’ diye bağırmak geldi.Neyse ikna ettim ve fikrini değiştirmeden , zorla tutmadan koşmaya başlamıştım.
Gözlerim batıyordu, uykusuzluktan ölmek üzereydim ve daha dokuz yaşındaydım.Sabaha kadar uykusuz kalma rekoru kırmıştım hem de yataktan çıkmadan.
Eve gelince anneme kapıyı zor duyurdum çünkü saat beşti
.Annem korkmuştu’’ Ne oldu A siye hasta mı oldun kızım niye geldin böyle karanlıkta’’ anlattım ve bulduğum ilk yere yattım.
Annem gülüp duruyordu.
Bazılarının ızdırabı bazılarına komik mi geliyordu ne?’’
Kapıyı açmazlarsa kapı önünde uyumaya karar vermiştim
.Göz kapaklarım ağırlaşırken dilimden anlaşılamaz şu kelimeler dökülüyordu’’Allah belanı versin abla!