YÜREĞİMİN EKSİK YANINA HİÇ DOKUNMAYAN
SEVGİ(Lİ)YE...

ne hissettiğimi bile bilmediğim gecelerden birindeyim yine... aşkın, öfkenin, mutluluğun, hüznün, umudun, acının karmaşıklığında, yüreğimin eksikliğinin esaretindeyim.
işte bu yüzden melek yüzlüm, korkunç yağmura rağmen kapının önündeyim... sana geldim, gözlerine geldim kendimi bulabilmek için. birtek senin gözlerin vazgeçmedi gülmekten herşeye rağmen senelerdir.
biliyorum, şimdi kapıyı çalsam uykulu halinle kapıyı açıp, hiç şaşırmadan sımsıkı sarılacaksın yüreğime. bilinmezlikten uzaklaşacak hislerim. durulacak fırtınam ve dinecek yağmur.
ama ben bu gece senin kapını çalmayacağım anne. bu gece de bir başkası hafifletmeli yükümü, bir gece de bir başkası savaşmalı...’ diye mırıldanarak yeniden devam ediyorum gece yolculuğuma, sevgiliye yolculuğuma.
işte geldim deli sevdam... işte bu gece ilk kez sana geldim, ilk kez yağmurlar senin kapının önünde yağıyor... beklemeden zile basıyorum. duymadın sanırım. ikinci kez zile basıyorum. yine duymadın. ve son kez zile basıyorum umutsuzca. kapı nihayet açılıyor. uykulu gözlerin virane gözlerimi görünce uyanıyor. ’üşüdüm’ diyorum, içeriye girip koltuğa uzanıyorum sessizlikte. başımın ucuna gelip üzerimi örtüyor sevgili ve sessizlik sürüyor.
.........
derinden müzik sesi geliyor kulağıma. gözlerimi açıyorum, hala başucumda beni izleyen sevgilinin gözleri aydınlatıyor sabahımı yorgun gecenin ardından. ’uyuyakalmışım’ diyorum ve dinmiş yağmur... yine sessizlikle ve hiçbir şey olmamış gibi yanağıma kocaman bir öpücük kondurup mutfağa gidiyor sevgili.
kalkıyorum ve hemen aynanın karşısına koşuyorum. beni dün gece buraya getiren halimden eser yok, gözlerimin içi gülüyor annem gibi...
şaşkınlıkla soruyorum kendime peki nedeni aşk mı bu halimin? yoksa sevgili mi? ya da uyumak kadar kolay mıydı bu esaretten kurtulmak? ve onlarca cevapsız soru...
biliyorum, yine yaşanan bu çelişkinim bir anlamı var.
yüreğimin eksik yanına hiç dokunmayan sevgili...
beni yalnızlıkla barıştıran sevgili...
iyi ki sen varsın...