ŞİİR’İME YAPILAN BİR YORUM ÜZERİNE:

kısaca beni anlatmışsınız
ben beni çözemedim
hayattan hiç zevk almadım
insanlara hep yardım ettim
karşılıgında ihanet ve nankörlük gördüm
sevgi dolu yüregimi çöle çevirdiler



ağlıyorsa bir kul
çöl olan yüreğine
o akan gözyaşları
rahmet olup yağmaz mı ?

kuruyan yürek toprağına yağmur olup
sağanak sağanak akmaz mı?

yumuşatmaz mı merhamet pınarı
katılaşan k/alpleri
çağlayarak

küsen tohumları bir bir
yeşertmez mi?

g/özler
nedametle ağlayarak

k/alpler de açmaz mı?
yediveren gülleri

kul düşünce
çöle benzetir yüreği

ne demişler
çıkmamış candan ümit kesilmez

ağlıyorsa bir kul
çöl olan yüreğine

demekki umut var
umut olan yerde
can

göklere yükselse de zaman zaman
feryatlar
ah’lar
unutmamak lazım hiçbir zaman
çöl olmaz
hayat fışkıran vahalar

asude_vuslat



KUL DÜŞÜNCE...

Kul düşünce
döner pul’a
ederi ne bu dünyanın
kederi ne
hesap kitap yapsak
geliri ne
gideri ne
kul bir var
bir yok
bunca heder’in
mânası ne...

Zaman zaman hepimiz düşüyoruz,umutsuzluğa.Çok zor,her an,her daim dimdik ayakta kalabilmek.İnsanız neticede.Zaaflarımız var...Dertlerimiz,sıkıntılarımız,bizleri daraltan,üzen,kişiler,sebebler var.Var da var...

İmdaaaatttt diye bağırasımız gelir,ve yazarız kimi zaman:

Vaveyla...

araf/ta kalmak
bir köprü ki iki ucu boşluk
ne yana varsam
y(ar)
bir yürek ki
vaveyla
ah o vaveyla ki
diken ümik te köprü misali
ne yutulur
ne yutkunulur
kördüğüm yürek kördüğüm
boğum boğum ömür
ellerim dolaşık
parmaklarım kördüğüm
açsa kendini açacak
hep aynı nakarat
bir ters bir düz
bir ters bir düz
hiç yaz yok
hep güz

asude_vuslat


Böyle zamanlarda,bizi en çok anlayana koşarız.Rabbimize !

Ne eşimiz,ne çocuklarımız,ne bacı ne gardaş,ne de arkadaş...En yakınımızda kim var her daim Allah!

Ve dua !

Ve ibadet...

BELKİ BENİM GİBİ DÜŞÜNENLER VARDIR DİYORUM :) Denize düşen yılana sarılır demişler,yılana değil Rabbimizin Rahmetine sığınalım diyorum acizane...



(alıntıdır)

’İman üzere yaşamada sağlıklı bir yol takip edebilmek için Kur’ân, insanın bir yanına ümit, bir yanına da korkuyu yerleştirmiştir.

Mü’min bir kimse Allah ile olan ilişkilerinde dengesini bu iki duyguyla birlikte kurabilir. Bütünüyle ümide ya da korkuya yönelmek ideal yoldan sapmalara neden olabilir. Herhangi bir şekilde kişi, korku ya da ümitten birisinin kişiliğinde ağır basmaya başladığını gördüğünde, hemen aralarında dengeyi bulmalıdır. Allah’ın kendisini cezalandırmayacağından emin olan kişi bu durumu korkuyla, Allah’ın rahmetinden ümitsizliğe düşen kişi de bu durumu ümitle tedavi etmelidir.

Allah-insan ilişkisinde korku ile ümit arasında denge kurabilmek iman açısından olgunlaşmanın bir belirtisidir. İnanç bakımından olgun bir kişilik ortaya koyabilen insanlar özellikle Allah’a ibadet ettikleri oranda ümit eğilimlerini korkuyla dengelemeyi başarırlar:

تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ

“Korkuyla ve umutla Rablerine yalvarmak üzere (ibadet ettikleri için), vücutları yataklardan uzak kalır ve kendilerine verdiğimiz rızıktan Allah yolunda harcarlar..”[12]

Bu âyet, mü’minlerin temel özelliklerinden bazılarını sayar. Sayılan özelliklerden biri şudur: Mü’minler, günlük işlerini bitirip boş kaldıklarında ilgi ve yönelimlerini ibadete çevirirler. Allah’ı anarak, O’nun korkusuyla ürpererek, gazabından, hesaba çekmesinden ve vereceği cezadan çekinerek, tüm umutlarını O’na bağlayarak, rahmetini ve vereceği bol sevabı umarak kendilerini ibadete verirler. Burada sözü edilen ibadetin geceleyin kılınan teheccüd namazı veya akşamla yatsı arasında kılınan nafile namaz ya da akşam namazından yatsı namazına kadar kılınan namaz veyahut cemaatle kılınan yatsı ve sabah namazları olabileceği söylenmiştir...’