Dalgalar ne çabuk duruldu böyle, ne çabuk dindi denizin ortasında ki fırtına… Denizdeki fırtınamıydı engel, susuyoruz oysaki… Yeni başlangıçlara adım atmışken yan yana gelmek doğrumu? Fırtına gerçekten dindiği için mi, yoksa hala içinde kasırgaları mı barındırıyor, dersin. Yeniden savrulmak, yeniden dağılmak ve toparlamak bazı şeyleri yeniden. Yaşayacak mıyız dersin bunları parçalanıp hep aynı yerden toparlanmaya, hep aynı yerden kırılmaya… Korkuyorum belkide ilk adımı atmaktan, yüreğime söz geçirememekten, biliyorum oysaki hiçbir şey eskisi gibi değil, olmayacakta. Ama bunlar yalnızca benim sözlerim, düşünmek istediklerim belki de canım artık yansın istemiyorum, mutsuzken mutluluk rolünü oynamak nasıl bir şey biliyorum… Gücün bitiyor, her yeni gün daha fazla ölüyorsun nefes alırken, düşündüklerinle yaptıklarının arasında uçurumlar var. Aynı rüyayı görmek beni korkutuyor. Eskisi gibi güçlü değilim, daha zayıfım artık, yaşananlar benden öyle şeyler götürdü ki, tek şey hariç mutluluğum bir tek onu alamadı benden hayat. Her şeyi toparlamak yeniden gücüme kavuşmak için zamana ihtiyacım var yeniden başarmaya… Biz adına hayaller bitti, yan yana geldiğimizde aynı rüyayı görmeyelim, asla biz diye bir şey olmasın. İliklerime kadar üşüdüğüm gün, ben kendimden vazgeçtiğim an, içimdeki sende yok oldu. Yeni bir başlangıç hayatımdaki, varlığın hala kalbimi okşa da bu artık mutluluk değil, sıradan bir sevinç, sevilme duygusu. Herkes gibisin, hayatımdaki diğerleri gibi. Biz rüyadan uyandık ve tekrar uyuyup aynı rüyayı görmeyeceğiz.