Anlatmak istediklerim vardı, kimseye anlatamayacağımı ya da anlatsam da kimsenin anlamayacağını fark edince vazgeçtim. Sustum. Bu tip durumlarda gitmek güzel bir çözüm türü gibi görünür ve gittim. Sizi en iyi yollar anlar çoğu zaman. Hani der ya bazıları ”mesafeleri sikeyim” kusura bakmayın ama mesafeler her zaman bir adım öndedir, önce onlar siker.

Yeni yerler, yeni insanlar, yeni hayatlar, yeni umutlar ve bir yandan da yeni acılar demektir. Aynı şeyleri başka yerlerde yeniymiş gibi yaşamak ne kadar farklı hissettirebilir bu da tartışılır tabi.

Kafamın karışık olduğu dakikalar, günler, aylar ve hatta yıllar içerisindeyim. Neyin eksik olduğunu biliyorum aslında ama eksiğimi nasıl tamamlayacağımı bir türlü bulamıyorum ve karşıma çıkan her alternatif her çözüm yolu daha da çok kafamı karıştırmaktan başka bir işe yaramıyor. ‘‘yok mu bu işin bir kestirmesi, bir düz yolu” diyorum çoğu zaman kendime ve cevap bile veremiyorum. ”var” ı geçtim ”yok’’ bile diyemiyorum. Çünkü bu cevabın düşüncesi bile kötü hissettirmeye yetiyor.

Şimdi okudukça neler saçmalıyor bu diyebilirsiniz. Mümkündür. Ben bile bazen kendim için aynı şeyi düşünüyorum açıkcası.

Neyse…