Anladım ki vakit gitme vakti. Bu son öfke nöbetin olsun senin, en azından bana dair. Çıkarmaya çalışıyorum ellerimde dünlerden kalan sevda izlerini, Kafi gelmiyor hiç bir sabun. En iyisi onu da yüklenip sırtıma, öyle gitmeli senden. Hangi kadın taşır, beğenilmemenin o ağır yükünü? Taşıyorum işte, hem de üzerine sevda sinmiş ellerimle. Yine bir öfke nöbetinde aciz kalmasın duygularım diye, yüreğimi bırakıyorum avuçlarının arasına. Hep senindi zaten. Al şimdi savur dilediğince. Belki diner öfken, geçer belki...
Adını koyamadığım öfke çiçeğimdin benim. Zehirliydin kökünden ucuna dek. Bilerek ve isteyerek kokladım seni. Tüm benliğimle tattım, göze alarak...Deli de, suçlu sensin de, bana ne?
Sevmelerimin büyük olmasına küsmedim, büyüklüğünde ezilemeyecek kadar küçük olmana ve buna rağmen büyüklük taslamana kızdım. Koparmadım, dalında kokladım seni, incinme diye. Ya sen...En deli dikenlerinle saldırdın bana, kırılmadım, kanadım, geçti. Oooff.
Ellerimi cebime koyup, ve dilime dolayıp bir şarkı, gitme vakti.
“Gidiyorum bütün aşklar yüreğimde,
Gidiyorum kokun hala üzerimde,
Sana korkular bıraktım, bir de yeni başlangıçlar
Bir kendim bir ben gidiyorum”
Unutmuşum, kokun da kalmamalı üstümde. Silkeliyorum varlığıma sinmiş kokunu. Son bir kez daha yıkıyorum ellerime yapışmış sevda lekelerini. İzlerini siliyorum defterimden. Kelime dağarcığımda sana ait tek bir söz bırakmıyorum. Öfke nöbetlerinden kalma izler kalıyor bir tek bedenimde, ama nasıl olsa zaman silecek onları da. Ben yüreğimi bıraktım ya avuçlarına…
Şimdi toplayıp seni gözlerime biriktiriyorum. Her adımda yaş olup düş diye içerimden. Son sözlerimi söylüyorum artık öfke çiçeği; sakın “bitti” deme, bitmedi çünkü. BİTİRDİN. Soranlara, “ben bitirdim sevdasını, her gün ufaladım, sonunda yem yapıp attım tavan arasındaki güvercinlere” de. “Gitti” deme, “gitmek zorunda kaldı” de. “Ellerimle gösterdim kapıyı, gururunu hiçe sayıp direndi, kapandı ayaklarıma, cılız bir sesle” seviyorum ama” dedi” de. “Öfke nöbeti yakalamıştı yine,” o halde iğreniyorum senden de sevginden de” deyişim son noktayı koydu” de. Ama ne olur kendi istedi, kendi tercihiydi, gitmeyi seçti deme… Artık yanında yatmadığım o koca tek kenarı çökmüş yatağı, ver bir eskiciye, kendine bir uçurtma iste onun yerine. Sonra koy benli tüm anıları, uçur göklere. Yağmur alıp sevgimden nasiplensin tüm çiçekler, sen yeşillenmedin, bırak onlar yeşersinler. Sonra anlarsan ve aklın başına gelirse sakın ağlama öfke çiçeği, solarsın sonra. Solma…
Yüreğinden olduğu gibi, bedeninden de gitme vakti. Vedam uzun oldu. Yüküm ağır…Şimdi ipe çekip sevgim adına her şeyi asma vakti. Zaman iyileştirir mi, döndürür mü bilmem bir daha sana beni. Özlemin tak deyince, sen “ dön “ dersen… Belki…