Uzun uzadıya sözler varken dönüp durmak zor bir sözün etrafında. Zorlandıkça susmak... Söyleyemediğin, bir çığlık ses olur oturur içine ve ne zor gelir bu karmakarışık alemde susmak zorunda kalmak. Sözden anlayanı, akacağı nehri bulamamak bir tür kendine gurbet olmak bu olsa gerek işte YAR..

Neyse ki ışık karanlığa nasıl ziyası ile hayat verirse dünya kitabının sayfalarının arasında suskunluğuma çare ararken senle kitabımızı, yanılgılarımın ötesinde bir gözle okumaya yeltendim. Artık biliyorum ab-ı vuslat senin sözlerinden yayar tüm sırrı. İyi ki benlesin YAR..
Sen toprağım, toprağımda akan suyum, sabrım, hasretim, huyum… İnandığım her şeysin YAR…

Ah YAR körlüğün ta kendisi imiş yanan benlik ateşi. Yandıkça kamaştı gözlerim körlüğümün farkına varmadım. Hâlbuki ne güzeldir ben’den sıyrılıp kişinin kendini bulması kendi toprağında haşrını sürmesi. Tepeden tırnağa hasret üzerine, isyanlarımın yangınlarına su döküyorum kime niye isyan edeceğim ki. Kaç tarih talihsiz diye yazacak belki adımı tanımadan beni. Oysa bilmek kimin harcıydı. Beklemeyi vakit arasına sızdırabilmek kadar basit ve yalın bir “yaşamak” az ötemde dururken.

Ah YAR bazen içim sorar durur “Nedendir” diye. Sordukça nedenler büyür dağ gibi olur. Engel olur yol vermez salahıma..Neden büyütürüm ki nedenleri, yığar dururum önüme.Siler geçerim an gelir gözlerimden koca dağların izini, tarumar ederim. Sana meylederim. Şeksiz şüphesiz. O an ne ümitler çalar kapımı yetmez ölesiye mutlu olurum. Canımı Can’da bulurum. Senin cevherinden anlayanı arar gözlerim. Bulurum o gönüllerin de müşterisi olurum.

Ah YAR sen bana ana, sen bana baba, sen bana Toprak..Anadır toprak… Ana tadını alanlar ıslah olur. Benliğinde ana kokusu olmayanlar asi olur. O yüzden korkarım anasızlıktan; kök salarım dört bir yana âdem toprağıma. Bir kökte, dalda, yaprakta, toprakta… Bakarım ben bir ağacım. Kokun siner üzerime YAR sevinçlerim taşar içimden yetmez bana daha bir ümitlenirim.

Ah Yar engin akan su haldaşını bulursa yaşamanın tadı olur.Tadını buldukça yetmez bana avutamam şu deli gönlümü alla morla bezeli bahçem olur..Bahçem bir olsa da, rengim binbir olur.

Ah YAR yağmur bulutları kıbleden akar gelir, kaleme kuvvet ise senden. Sensizlik en büyük tuzak. Uzak olsun senin gönlünün hoş olmadığı her dem her yer.

Ah YAR bırak Mecnun Leyla da HAK’ını arasın..Kerem susuzluğuna çare diye YAR arasın. Su varlığın ruhundan hayat bulduğu hal’i değil mi? Yanlışı olur mu aşkın adresi sen olduktan sonra. Olmaz derim ebetteki… Ah güzel YAR gönül kabının içindeki Benliğimin ölçüsünce değil mi? Genişlet sinelerimizi…

Hani gönül verdin ya bize, sonra dönüp nazar ettin ya gönlümüze;
Ahdimden bilirim
Seni sorduklarında bana YAR;
Biz desem yeter…
Ben dedirtme YA RAB!
Ben dedirtme YA RAB!
Ben dedirtme YA RAB!




Perihan KILIÇ
ESMİZE 31.12. 2102
İZMİR