severek okuduğum bir yazıydı emeginize sağlık

muhteşemdi yazınız keyifle okudum hak ettiğinize almış çokça tebriklerimi sununuyorum.sevgiler

Çocukları geçti önünden; bir değil, iki değil tam altı tane. Şimdi yalnızlığına çare olmayan çocuklarını, Nerede olduğunu bile bilmeyen çocuklarını, küçük aynanın içinde kalan çocuklarını, şimdi yalan olan çocuklarını.

O zamanın başbakanı da "en az üç cocuk! yapın" demişti acaba...

SELAMLAR

hüzündü

hayattandı

Kutlarım Afet Hocam

güzel anlatımdı

saygı ve hürmetler

Her insan belli dönemleri yaşar,bazen yaş ilerlemeden de biter yaşam ama yaş ilerledikçe yüzleşmek gerekir bir çok şeyle... Yaşayan bilir en iyi bazı şeyleri anlatmak güçtür. Elinize sağlık.
Tebrikler.

Konu hayatın içinden ve hüzünlü, anlatımsa gerçekten övgüye değer.
Tebrikler

Sizi okumayı seviyorum




saygıyla

Güne gelen güzel yazıyı ve hocamı yürekten kutluyorum.

saygı ve selamlarımla

Birde bunun ters yönlü hikayesi vardır ...

Düz yönü için tebrikler.

Selam ve saygı ile...

güzel bir yazı,duyarlı yüreğe tebrikler...konu içeriği acı gerçekler :-(

İnsanın kimsesi olup da yalnız kalması ne acıdır, evet, işte tam da oradaki karmaşık yalnızlığı çok güzel kaleme almışsın arkadaşım.

Tebrikler, sevgimle...

Evvela Mevlam korusun; her kim olursa olsun sevdiklerince unutulmak ölümden acıdır diyerek söze girmek istedim sevgili Afet Hocam !

Evladıma her zaman bir daha çocukluğuna dönemeyeceğini düşünerek ayrı bir gözle bakıyorum.
Güzel ve sevgi dolu geçirdiğim çocukluğum sanırım buna sebep...

Allah kimsecikleri yaşlılığında yapayalnız bırakmasın...

Ellerinizden öperek tebrik ediyorum bu güzel yazınızı...

Lise dönemlerimde sabah altı gibi uyanırdım...kahvaltıyı hiç evde yapmazdım..Bilirsiniz İzmir' in boyozu meşhurdur...kahveye gider yeni çıkmış boyoz alır birde çay söylerdim...Benim kahvaltım buydu...O gündüzün ilk saatlerinde sabah namazından çıkan bey amcalar gelirdi kahveye...Bizim yaşlılarımızın huyudur gençlerle sohbeti severler....Tabi sohbet döner dolaşır onların gençliğine gelirdi...Hüzünlü bir masal gibidir bizim yaşlılarımızın hayatı...Yokluk, baskı, imkansızlık ve bu sıkıntıların arasına sıkışmış aşklar....Eski aşkların kutsaliyeti belkide bu sebeplerden geliyor....İçlerinde dört yıla yakın süre askerlik yapanlar vardı...Ve bir çoğu askere nişanlı gitmiş...Diyeceğim o ki bir evlat nankör çıkabilir....Fakat cümle vatan evlatları nankör çıkmamalı....Çünkü o yaşlılar bu vatanın en çetin en zor dönemlerini yaşadılar ve asla vatana bayrağa ihanet etmediler...her türlü cefasını hoş gördüler birliğimiz , dirliğimiz adına...Eğer ki yaşını başını almış bir dede kimi zaman olduğu gibi evsiz barksız sokakta kalıyorsa bu durum sadece çocuklarının değil bu bayrak altında yaşayan tüm insanların ayıbıdır...Yazınız çok anlamlı Afet abla...İyi ki kaleme almışsınız...Sevgi ile kalın...Kendinize çok iyi bakın...

Ana babayı yüzüstü bırakan evlatlar, gelecekten nasıl bir sürpriz bekliyorlar acaba?

O kadar çok ki öykünün kahramanı gibi terkedilmiş anne babalar. İnsan terkedilebilecek birşey midir, bir köşede unutulabilecek kadar basit midir? Bir evlat sofraya oturup lokmaları boğazına tıkarken, nasıl olur da Allah'ın izniyle dünyaya gelmesine vesile olanı hatırlamaz?

Geçen kış görev icabı yaşlı bir teyzenin evindeydim. Ona yaşlı demek bile az, ölmüş gömeni yok resmen. Yatalak. Ahşap evinin elektriği yok, suyu yok, yerde halısı yok, perdesi püsküle dönmüş. Yemeğini komşular getiriyor, üstünü başını rastgelen değiştiriyor. Dedim "Nene senin çocuğun, kardeşin yok mudur?" Kızlı erkekli 9 çocuğu varmış. "Hepsi memleketin bir ucunda" dedi. "Ekmek derdindeler, benle mi uğraşsınlar?" Anneye bakın ki, nasıl koruyor evlatlarını. "O zaman neden ağlıyorsun nene" dedim. "Sen öyle sorunca zoruma gitti" dedi. O pis kokulu, çürümüş eski evden ayrılırken, gözlerim duvarlarda, merdivenlerdeydi. Odaların aralık kapılarından içeri baktım. "Hey oğullar kızlar, bu merdivenleri çiğnemediniz mi hiç, şu yerlerde yatıp ağlamadınız mı, şu kadın sizi kucağına alıp avutmadı mı" dedim. Ve Allah'a dua ettim: Birgün ben de anne babamı bu şekilde kaderine terk edeceksem beni şimdiden öldür, diye.

Velhasıl Afet Hanım, ben yaşlılara dünyadaki herşeyden daha düşkünüm. Onların mazlum bakışları olur. Titreyen elleri, yarısı unutulmuş anıları, korkuları. Dışarıdan bakan ne kadar geniş zamanları var, bütün gün onların diye düşünse de, onlar aslında daralmış vakitlerinin ve akıbetlerinde onları bekleyen acı sonun kederindeler. Üstüne bir de unutulmuşluk binince...

İşim icabı, sürekli yaşlılar, engelliler ve ihtiyaç sahibi kardeşlerimizle birlikteyim. Yani çok doluyum. O yüzden lafı bu kadar uzattım, mazur görün lütfen. Onlar hakkında destanlar yazsam, kafi diyemem.

İçim burkularak okudum. Manzara zaten dram, anlatım da bu kadar etkili olunca bana bir "Of!" çekmek düştü.

Sevgilerimlesiniz daima.



Aynur Engindeniz tarafından 12/29/2012 1:20:55 AM zamanında düzenlenmiştir.

Kısaca uzun bir geçmiş gezintimiz oldu sayenizde...
Selam ve saygı ile.

Harika bir anlatım hocam saygılarımla

Sağlam kurgu, akıcı üslup, özenli dil ...
Teşekkürler bu güzel satırlar için ...
Şiir tadındaydı ...
Selamlar
..........
Gözünüze acı yaş değmesin ...
( Gözlerim Yeşilırmak adlı şiirimi okumadığınızı fark ettim. Samimi ve objektif düşüncelerinizi bilmek isterim zahmet olmazsa ..)

Alışmışız mutlu sona başlangıç finalin ayak sesleriydi hüzünlendim hocam en kalbi selam ve saygılarımla

bu feryadı duymazlarki..... buda yaşamın bir anı......en korkulanı..... kamçı gibi şakladı usta saygılar

Hayatın ta kendisiydi okuduklarım, final dokundu.
Yüreğiniz dert görmesin ablam.
Selam ve saygımla.