Ay Işığına Mektup

• 24 Aralık 2012 Pazartesi 02:07:01

Merhaba sevgilim,
Üşüyen ellerim:

Sana bu mektubumu içimin kabuk bağlamayan, hep kanayan ve seni bana unutturmayan aksine dün gibi hatırlatan sol yanımdan yazıyorum. Bugün gelmeyişinin bilmem kaçıncı günü. Mart tüm soğukluğuyla ve bütün hüznüyle yerleşti buraya. Akşamlar daha da çok soğuk oluyor. Hani sen yanımda olsan her zaman ki gibi ceketimi atardım omzuna… Ama yoksun. Belki de hiç olmadın.

Her gece bu saatlerde sensizlik çekilir kapı eşiğine, senin rüzgârların olur sen kokan ve sensizliği bana hatırlatıp duran. Sen gittin bu kente yağmur yerine yalnızlık yağdı… Gözyaşları sel değil ‘sen’ olan. Oysa daha bana kalkmayı değil düşmemeyi öğretecektin. Nerdesin? Ne yapıyorsun? İnan ki bilmiyorum. Belki de birilerinin hayatında başrol oynamaya ve olmaya gittin. Oysa ben senin acılarına dublör olmaya bile razıydım. Şimdi sana söylenecek o kadar ağrı var ki solumda, yüzüne üflenecek onca kelime debeleniyor içimde.

Ey gözlerimin saklı bahçesi, içimin gülmeyen yanı… Sen gittin şiirlerime meze yaptım adını. Şimdi sarhoşluğun tadı yokluğun kadar acı. Oysa çok şeyler yazmıştım aşka dair ama hiç biride senin o tek gülüşünü anlatamadı.

Biliyorum şimdi kızıyorsun bana sitemkâr yazıyorum diye… İnan ki elimde değil. Söz dinletemiyorum yüreğime ve duygularıma. Artık saatler seni sen geçmiyor, selamını getirmiyor rüzgarlar. Yollar yolumu sana bağlamıyor. Afişlerde hiç adın geçmiyor.

Dar sokaklara giremiyorum, yolumu kesiyorlar kimliğimi soruyorlar. Cüzdanımdan fotoğrafını çıkarıyorum, kendimi kendimde unuttuğumu ve beni kimliksiz bıraktığını biliyorlar. Her gelen seni soruyor. Terk mi edildin diyorlar. Bense gideceğini bile bile sevdim diyorum.

Yoksun gitmişsin işte
Şunu unutma sevgili: gidenin bıraktığı mektuba elveda, … Kalanın bıraktığı ise intihar mektubudur.

Hani gece olur bütün ışıklar söner. Etraf kapkaranlık olur. Önünü göremezsin. Ama yavaş yavaş alışır gözlerin karanlığa. Sensizlikte işte böyle bir şey, ilk başlarda yolumu bulamamıştım fakat sonradan alıştım. Her şeye alışmak gerekir dediler… Bense alnından öptüm ayrılığı…

Sen söylediklerime bakma… En çok söylemediklerim içimi actır.

Hoşça kal sevgili
Ben sana bakamadım sen sana ve acıtmayan yokluğuma iyi bak.