…uzaklardasın, ama biliyorum hep yüreğimdesin. “içimdeki sıra dışı dalgalar, alıp-götürür senli yanlarımı,” ben yine de pes etmem! Bana ulaşmanı elbette ki aşkın mucizesi sayarım. Yaşan(ma)mış birçok aşktan geriye kalan çürümüş yüreklerse, ben seni asla-sana-bırakmam. Sevgimle çoğaltırım, dağlardan-taşlara bir seni çok sevdiğimi anlatırım, bir de seninle olmanın tarifsiz mutluluğunu…
( sesini özledim/en çok ismimin dilinde bıraktığı o heyecanı…)

…kendime kalmalarımla-hayata yabancılaşırım
Ve sensizken buz keser en ağır yaralarım…

Üşürüm en asi bir volkanik dağın yanı başında, nefesim titreyerek geçerken seni öptüğüm yerlerden sanki kasırgalar çoğalır sessizliğime. Sahip çıktığım-çıkmadığım ne varsa şimdi çok uzaklarda, aşkınla yoğrulmuş yüreğimse Ferhat gibi çöllerde dolaşmakta. Şunu bil ki, senden sonra yine sen olacaksın.

-sevmek çokluktur. Sevgiliyi kendin olarak görebilmek değil midir? Her yönüyle ona ait bir bedende yaşayabilmek ve yaşlanabilmek… Gerçek sevgi; yürekten sonsuzluğa doğru sadece “seni seviyorum” diyebilmekti(r) , yanılmıyoruz…/

“en sevdiğim, kadınım…” ne güzel bunları sana söyleyebilmek, yazabilmek… Hayatın her saniyesini seni düşünerek yaşayabilmek; son nefeste yine sen olabilmek… Soluk alıp-vermelerimde sana canlandığımı bilmek ve kaderimi sadece senin mutluluğun için hazırlayabilmek. Ne güzel seni sevmek ve hatta kötü düşünceli yaratıkları bile.
(beni yıpratan sadece sensizlikken diğer sorunları yok sayarım.)

…ben hiç bu kadar sev(e)medim kimseyi. İnan hiçbir yüreğe bu kadar inan(a)madım. Kendimi koşulsuz(ca) sana sunarken hiç şüphelere düşmedim. Ne kandım ne de kandırdım. Sadece seni çok sevdim! Seni sevmeyi aşk bildim/yanılmadım, çok sevdim…


—unutma! Bu aşkın tarihini yazmaya yüreğimizi koyduk! Yeryüzündeki tüm canlılarda şahit olacak…

SENİ ÇOK SEVİYORUM GECE GÖZLÜM....