DİRİLİŞ

• 17 Aralık 2012 Pazartesi 08:07:09

Pıt ...diye bir damla düştü kağıda.
Dağıttı mürekkebi.
Hızla yayılan boya titrek ve çatallı kollar çizdi alana.
Yakaladılar bileklerinden diğer harfleri de.
Tam bitirmek üzereydi , elindeki kağıt kabusa dönüşmeseydi.
Çıkardığı bir peçete ile durumu biraz olsun kurtarmaya çalıştı.
Olmadı,daha beter bulaştı.Büsbütün çöktü kadın.
Bastırdığı duyguları birden çitten atlamış,yazdığı yazıyı mahvetmişti.
Zayıf görünmek en korktuğu şeydi,fakat neşeli ve gamsız maskesi bir anda inmişti.
Bir kenarda sıkışıp kalan ,üzeri örtülü acılarını kimse bilmemeliydi.
Artık ne kadar saklasa da kendi kendine dökülüp saçılan bir şeyler vardı.
İstemediği bu durum ,öfkesini kabartmıştı.
Hırsla dertlerini buruşturup çöpe attı.
Bir an önce kurtulmak inkar etmekti amacı.
Bütün gücü ile kendinden kaçtı.
Kalkıp elini yüzünü yıkadı,aynaya baktı.
Kendin hiç yakıştıramadığı yaştan nefret etti ve beyninden silmeye çalıştı.
Aynada yine kendinden emin ve mağrur o kadını gördü. Bu onu mutlu etti.
Saçını başını düzeltip bir kolonya aldı.
Sesini kontrol etti.
Kimse onun sesinde bir acı hissetmemeliydi.
İnsan olduğunu inkar etmede kararlıydı.
Yumruklarını sıktı.
Hayatını esir etmeye çalışan anılarını sildi.
İçindeki fırtınaları bastırdı.
Takındığı sert görüntüsünün altında sıkışan hayalleri sessizce kapıdan çıktı ve gitti.