ATEŞTEN BİR OK

• 15 Aralık 2012 Cumartesi 22:01:05

Ayrılmak,insanın gerçek kendisine doğru yönelmesinin ilk adımıdır.
Kendisini,ait ve alakadar olmayanlardan ayırabilmesi için atmak zorunda kaldığı ilk adım.
İstemeden boşluğa atılır insan,istemeden düşer uçurumdan.
Düştüğü yerden gerçek yerine doğu kalkar.
Şairin’ateşten bir ok dediği sevgiliden ayrılarak,bir kemal,bir olgunluğa taşır’insanı.
Pervanenin yanması gibi bir yangınla yanarsa insan ki bu ölüm gibi bir acıyla ayrılmaktan geçer.Gerçek sevgiliye doğru bir yakınlaşma imkanı bulabilir.
Hiçbir şey yazıldığı ve okunduğu gibi değildir aslında.
Yangına düşen,sefil bir bağırtıyla yıkar ortalığı içine düşen veye içine düştüğü acıyı,dünyanın en büyük ıstırabı zanneder,çığlığı dinip de,içindeki sesi duymaya başladığında anlar ki,yangını nispetinde bir yücelme,bir arınma yaşamıştır.Daha büyük bir acıyla yıkanma arzusu o zaman içine düşer insanın.
Yandıkça büyür ruh,kemaline yaklaşır,hayatın aslında yüzüne biraz tebessüm sürülmüş acıdan ibaret olduğunu fark etmeye başlar.
Bununla birlikte daha büyük,daha büyük acılar tanır ,tanıdıkça küçüldüğünü hisseder.
Gerçek hayatın kapısı,büyük zannedilen her şeyin küçülmesiyle açılır.Gerçek yazı ,en büyük ,en coşkulu acıların;bir sukunet içersinde dile geldiği kelimelerden örülür.
Cigara tellendirmek gibi bir ihtiyaçla okunur.Ayrılmanın ruhsal bilince katkısını ne güzel anlatır PAZ.
Bir bakıma tüm şiirsel metinler ayrılık yıldırımıyla çarpılmış yüreklerin iniltisidir.Buraya bu sefil dünyaya inerken başlar ayrılığımız.Doğarken başlayan ölümümüzü tamamlamak üzere geçer hayatımız.
Yine şairin ne güzel anlattığı gibi,tüm çabamız,’bir ölüye çıkmak için’dir.

Ayrılmakla kavuşuruz ancak.

Bir sevgili bizi hep asıl sevgilinin kollarına atmak içindir.Yeni bir sevgili,bizi gerçek sevgilinin kollarında sımsıkı durmak üzere dökülür yollarımıza.
Yine yanılır ve ayrılmanın canımızı ne çok yakan bir ATEŞTEN OK olduğunu anlatmaya kalkışırız.
Dünyayı sevgilinin gözleriyle görme isteğidir bizi yanıltan.
Oysa hiçbir gözün görmediğine dikince gözlerimizi ,çabalarımız nihayetlenmiş ve bir ölüye çıkmışızdır.

Asıl ok,asıl ATEŞTEN OK o zaman saplanır yüreğimize ve bizi bir anda şiddetli bir depremle hakikatın kucağına fırlatmıştır tüm giysilerimizden soyarak.