Kavgacı

• 15 Aralık 2012 Cumartesi 14:13:24

Yıllar yılı susmanın verdiği öfkeydi, içimde beni kavgacı yapmaya zorlayan! artık hiç takmıyordum, sevilmek gelmiyordu içimden! kızgın öfkeli patavatsız bir hâl takınmıştım kendimce, her defasında kendime ağır olmayı az konuşup fazla susmayı söylemiş, yıllarca başarmış olmama rağmen bu durum beni öfke patlamasına kadar götürmüştü.
Kavgası, huysuz, lanet!
yinede kin tutamayan yanımı bırakamıyordum, kızıp bağırıp çağırıp, sonrada dönüp hiç bir şey olmamış gibi davet ediyordum evime.Sevmekten vazgeçemiyordum ! benim vaz geçtiğim sevilmekti!Bir sürü zeki insan sadece okuyup yazarken, topluma yön veren cahil insanların sesini kesmesini istiyordum!
İnsanlar birbirine benziyor zamanla! ne kadar kırılırsa o kadar kırarak, ya da gördüğünü taklit etmeye meyilli, tıpkı çocukluğumuzda alışagelen alışkanlıklarımız gibi! Bazen onlara benzediğimi düşünürüm, onlar gibi konuşup onlar gibi davranarak! oysa ben bu değilim, bana göre doğrular onların doğruları değil, bunu kendime benzeyen insanları tanıdıkça farkederim, ben ne yaptım diyerek!
kimilerinin kendi hayatlarını seçme şansı yoktur, sadece sunulanın en iyisini seçerken, duygularının peşinden gitme gibi bir lüksûnün olmadığını iyi bilir.Saygı ve sevgi görmeyi kanıksamaz, daha çok hayata ne kadar tutunduğuna bakar, işlerin ne kadar yolunda olduğuna ve ilerisi için gerekli ortamı ne kadar oluşturduğuna.Sevgiyi umursuyacak kadar tanımaz, bu yüzden sevilmese de aldırmaz..

Bazen susmak, durumu idare ettiği algısıyla sınırlı kalır, sonuca varılmayan yanılgılar, konuşulmayan gücenmelerde saklıdır..

Artık tek bir insan dahi kalmasa etrafımda yinede susmayacağım! ancak insanlar dürüst olan samimi olan her şeyi affedebiliyor ya da bağrına basıyor! beni de bastı bir çok kez! yalan olmayan her duyguyu, küfürü hatta acı sözleri dahi affebilir insan, gerçek olduğunda! asıl saklanan duygulardan yılmış tarafımız bizi içimize kapatıp susturan! "söyleme anlatma kendini" diyordu bir dost,"oysa anlatamayacaksam, aranızda sıkılacağım o halde" elveda deyip uzaklaştığım çok insan girdi hayatıma! samimi insan genelde şeklini belli edendir.Kavgacıdır, hırslıdır, yumuşacık bir yüreğede sahip olabilir! genelde tahmin edebilirsiniz, yapacaklarını ya da yapamayacaklarını bilirsiniz, halbuki sinsice saklanmış fesatçı düşüncelerden sakınmalısın ne de olsa ne yapacağını tahmin edemezsiniz!
işin garip tarafı sustuğum için anlaşılmayan yanım! bende hep var olupta gösteremediğim için bilinmeyen yeteneklerim! sadece güzelliğimden başka gösterecek hiç bir şeyim yokmuş gibi, sakladığım hünerlerim! benden sakındığı için kaçırdığım nice dostlarım!
susmayacağım....
anlamak için, okumak gerek, okuduğunu anlamak için çok çok okumak gerek! okuduğuna yorum yapmak için çok fazla okumak gerek! yazabilmek için gözlerin bozulana kadar okumak gerek!
şimdi; hiç okumamış, bir insanın ya da bir kaç kitap okumuş bir insanın susmasından yanayım ta ki yüzden fazla kitap okuduktan sonra belki konuşup fikir yürütebilir! anlamak için, kalbin derinlerine inip, acı çekip, orda kaybolup yeniden kendini bulmak gerekir! akıl vermek için; empati kurmayı bilecek kadar, gönül gözünün açık olması gerekir! söylediklerin büyük yanlışlara sürükleyebilir bir insanı nitekim!
Şimdi ben yıllarca susmakla iyi etmemişmiyim? artık konuşabilirim bunca yıldan sonra, belkide azar azar!