En sevdiğim renk benim mavi...Sen de seversin bilirim... Huzurun rengi... Bir huzur denizinde yitip gitmek isterdim seninle. Hiç ummadığım bir yerde,hiç ummadığım bir şekilde buldum seni. Kadere inansam mı, inanmasam mı bilmiyorum. Neden karşılaştık,onu da bilmiyorum. Bunu kader hazırlamış demek süslü bir masal gibi zevk verirdi bana eğer inansaydım. Oysa benim şüphelerim var.
Bana sordun; bu kadar çok sevecek ne buldun bende diye. Bilmiyorum. Belki herşeyin bütünüydü sende sevdiğim. Belki senin olmaya çalıştığın adamdı. Belki benim olacağını tahayyül bile etmediğim adamdı. Belki bunların hepsiydi. Doğanın dengesi gibi bir şeydi bu.Oturmuştu herşey yerli yerine.
Fakat sen de biliyorsun ki; dünya sadece huzurun beşiğinde sallanmadı hiç bir zaman. Seller,felaketler,depremler de vardı. Aynı senin benim ruh halimi benzettiğin gibi dalgalanmalar oldu bizim ilişkimizde de... Çok çocuktum. Çocuk yetişkindim.
Bilsen ne kadar çok diledim zamanı geri almayı. O bir ana dönüp temize çekmeyi hayatımı ne çok istedim. Hayatın hem altın anahtarını verdiler elime hem de çekip aldılar bir an önce. Sahip olamadım.
Büyüdüm galiba bir parça.Çokça yürüdüm. Düştüm kalktım. Defalarca yaralandım. Keşke yapmasaydım dediğim hatalarım oldu.Sonra bir gün bunlarla yüzleşmeyi de öğrendim.Güçlendim.
Düne kadar ne çok canımı yakıyordu yokluğun. Sessiz bir göl gibi uyusam bile, çığlıklarla haykırıyormuşum meğerse adını gel diye.Tokat gibi çarptı gerçek yüzüme.Ve bir karar aldım gizlice. Artık seni serbest bırakıyorum sevgilim. Mutlu olman dileğim sadece. Seni sevmekten vazgeçmek demek değilmiş beklememek seni. Bunu kavradım. Hoşçakal sevdiğim,hoşçakal...