Sensizliğe alıştım mı sanıyorsun?

Yanılıyorsun, sadece yokluğunu ruhumun en derin köşelerinde depoluyorum. Dolup taşana kadar, her gün, her an, yorgunluk nedir bilmeyen gönül hamalları, çuval çuval hasretini taşıyor şu yorgun yüreğime. Bir gün isyan edecek biliyorum bu kadar özlemle dolmaya. Artık yeter diyecek ama ben büyük bir inatla onun sabrının sınırını zorluyorum. Beni, yüreğimle kavgalı hale getirdin!.



Ona diyorum ki ;

Ey gönlüm geniş ol ve taşınan bu seviyi doldur her yerine. Dışarıda kalmasın hiç bir zerresi, sakla, koru, kolla. Benim sana emanetimdir bu sevda karası. Biliyorum zorlanıyorsun ama benim kadar değildir. Hiç göremediğin bir hayale aşık olmak nedir bilir misin? İnsanı içten içe kemirir, yer bitirir. Vazgeçemezsin, düşlerinden atamazsın, zaman denilen etkili ilacı kullanırsın. Hepsi nafile çabalardır. Umacağın bir gelecek olmayacağını bile bile lades dersin. Ladesi kaybedeceğini bilerek tutuşursun.



Ya! Durum bu ey yüreğim!.

Söyler misin bana hangimizin durumu daha vahim? Sen diyorsun ki ben artık doldum, taştım alamam. Ben ise biraz daha yer aç ve sabret; engin ol, kamil ol diyorum sana, tam tersini yapıyorsun. İsyan bayraklarını açıyorsun bana karşı, asilik ediyorsun! Beklemesini ve de susmasını bil diyorum. Acıyı bal eylemesini öğren. Bu söylediklerim, bir kulağına girmediği için, diğerinden de çıkmasına gerek kalmıyor. Kendi bildiğinden şaşmıyorsun. Burnunun dikine dikine gidiyorsun. Bana karşı gelerek onsuzluğa alışmalısın diyorsun.

Alışmak mümkün mü ey gönül?