Ondaki bir gittiği vakit nasıl değersizleşirse sayı şimdi sen de öylesin. Yaşadığım tüm güzellikler sadece yaptığın harcayışların pembesiymiş. Yıllardır yerine kimseleri koyamadığım adam koca bir hiçmiş oysaki.

On yedi yaşımın çılgınlığı, on sekiz yaşımın boşluğu, on dokuz yaşımın alışkanlığı; en büyük hatam senden bir “umut” beklemek oldu adın misali. Yalanlarımızın gölgesinde vazgeçilemeyiz kandırışındaydık hep. Vazgeçemediğimiz kalplerimiz değil ihtirasın fırtınasıydı…

Doğru denen bir şey varsa yarenlikte ben yanlışın vurgunundaydım mevsimlerdir. Kaybettim çoktan oyna(ma)dığım oyunu. Tükendim zerre zerre.

Bir adam âşık ve evliyse sevdiceğiyle; aldatır, kıyabilir mi ona? Buna evet diyecek kadar lekeli ruhun… Her şeyin dünyalık nefsinle karartıya gömülmüş. Yazık… Suçlamaksa bu eğer, seni değil kendimi suçluyorum bir tek (sana inandığım için). Bir daha kararmasın düşlerim.