Neden Vazgeçeriz?

• 14 Aralık 2012 Cuma 06:08:14

İster limit aşımı, ister kader diyin. Ama her insan hayatının çoğu döneminde bir şeylerden vazgeçmek zorunda kalıyor bu bir gerçek. Peki nedendir bunlar istemediğimizden mi? tahammül edemediğimizden mi? veya en kolayı olduğundan mı? Elbette çoğaltılabilir kişiden kişiye milyon tane neden çıkarılabilir vazgeçiş üzerine. Ama aslında ana fikir nedir bunu sorgulamam gerek..

Genelde vazgeçilen bir karakterdim bunu hayatımın her anında gördüm. Ne çok iyi bir arkadaş olabildim, ne çok iyi bir yar, ne çok iyi bir evlat vs. Bunun yetiştirilme tarzıyla alakası vardır, normali de bu olmalı yoksa kendime katlanamazdım, bu yalnızlığa bir bahane bulamazdım. Bulurdum belki ancak o cevap beni daha da yıpratmaktan öteye gidemezdi. Bende çoğunluk gibi Murathan Mungan’ın kalıplaşmış cümlesine inanmak istiyorum "Giden değil aslında kalandır terkeden" demek istiyorum ama gerçek değil bu. Çünkü bu bir avuntu biraz düşünürsek, böyle kişiler de olabilir elinden bir şey gelmez bekler sürekli "ilk adım hep aydan" Paylaşamaz bir hayatı egoları mani olur veya kontrol budalalığı.

Gerçek şu ki etki-tepki kuramı burada da işliyor. Yaptıkların yapacaklarının teminatı olarak görülüyor gelecek için. Sokak ağzıyla söylersek "Ne mal olduğunu anlıyorsun" Öyle ki insan kendini çok değerli görüyor ve diğer(ler)ininde öyle gördüğünü düşünüyor. Yakıştıramıyor o yüzden istediği kadar yıldırsın, bunaltsın bir yere gidemez benim bir parçam oldu artık o diyor. Öyle ki bu yüzden balyoz yemişe dönüyor ayrılıkta. Beklenmeyen her şey kalp ritmini değiştirebilir, farklı hormonlar salgılar vücut. Sonucunda yıkıma uğrarsın. Belki hayata küsersin, belki yeme içmeden kesilirsin, belki sura üflenene kadar şansın vardır, kovalarsın. Ama vazgeçmişse artık çıkartmışsa o kaktüsten yünü. Artık durağı kaçırmışsındır otobanda ve bu yolda giden otobüsün hızı zamana eşittir, akış yönü ise geleceğedir, geçmişe dönemez..

Bazı vazgeçişler böyle değildir, önünü açmak ister insan sevdiğinin bazen. Sınırlarını bilir ve bu sınırların ona yetmeyeceğini düşünür. Her ne kadar duygusal bakarak "Ben seninle her şeye varım" deseler de değişir bu zamanla. Tutulamayacak büyüklükte sözlerden birisidir bu. Kaldı ki en küçük gördüğümüz sözleri bile tutamayız, hatta kendimize verdiğimiz sözleri bile. O zaman neden sevdin diyeceksiniz o Venüs’ten sen Mars’tan. Bende unutulmayacak, sıradanlaşmayacak bir sevgi için derim. Uzaktanda sevilir insan ne kadar bilmesende, hissedemesende sessizce. Tabi bunlar söylenmeden sevilmeli bunları bilmemesi daha da anlamlaştırır yoğunluğu. Onun anlık acısını kangrene dönüştürürsünüz yoksa. Bazı şeyler bilinmemelidir, bu konuda cahil olmak gerekli kendi iyiliğiniz adına..

Nedensiz hiç bir şey yoktur. Bir sebebi olmalı. aşık olacaksan, dost olacaksan veya vazgeçeceksen. Ama bu sebepler üzerine iyi düşünülüp karar kılınmalı, uygulanmalı. Herkes soğukkanlı kalamıyor sonuçlarında dünya böyle bir yer. Eğer ki vazgeçmem ben hayatta diyorsunuz o zaman en büyük baskıyı siz hissedeceksiniz. Ya kendinizi harap edeceksiniz ya başkasını ve inanın bana hayat bunun için çok kısa..