BADEM AĞACI

• 4 Mart 2008 Salı 08:11:20

“Deli eder insanı bu dünya, bu gece,bu yıldızlar..Bu koku, bu tepeden tırnağa çiçek açmış ağaç…” (O.Veli)

Mevsimsiz açtıklarından mı bilmiyorum bunca ağaç içinde yeri başkadır yüreğimde badem ağaçlarının..Bahar gelip de mevsim değişmeye başladı mı bir hayranlık duyarım doğaya.Değişimleri beni etkiler…Bir uyanışa şahitlik etmek, bir silkinişe tanık olmak benimki belki.Hele bir de açtığını görmeyeyim badem ağaçlarının sormayın keyfimi. Erken bir uyanıştır onlarınki.Herkes uyurken bir onlar açar gözlerini.Kimseyi okşamadan geçen güneş bile durur okşar onları erkenciliklerini ödüllendirir gibi. Badem ağaçlarını düşününce durdum bir an…Çocukluğum geldi aklıma.Komşu bahçesine düşen bir bademle ekmiştim tohumunu farkında olmadan…Kendi kendine büyüdü küçücük bir fidan oldu orada. Çiçek açtı.İlk açan badem çiçeklerini kopartır ıslatırdım bir mavi vazoya…Mutlu olurdum badem çiçeklerinin bize gelmesinden. Anneme seslenirdim heyecanla.Çiçekleri görsün, yaşama sevincimi hissetsin isterdim.Annem yorgun, annem düşünceli…Fark etmemiş bile mevsimin değiştiğini.Bir eldeki parmak sayısı kadar çocuk…Yedir, içir, doyur,giydir….Kendi telaşına düşmüş besbelli….Görünce vazodaki kırılmış dalı kızardı bana…”Neden kırdın, meyve olacaktı onlar…Yerdiniz,yazık değil mi? ”.Oysa ben masumdum.Amacım ne dalı kırmaktı ne meyveleri doğmadan öldürmek. Ortak olmak istemiştim bir ağacın yaşam sevincine çocuk yüreğimle.Bahar gelsin istemiştim bizim eve. Kaç baharlar geçti o günlerin üzerinden…Ben büyüdüm, ağaç da büyüdü anne.Vazodaki badem çiçekleri iz bıraktı yüreğimde.Her mevsim dönümü yine penceremden dışarı bakıyorum güneşin ilk ışıklarıyla..Ama bir tek badem ağacı yok bu kentte…. Bazen yüreğimi ayazlar kaplıyor….Ağacımı düşünüyorum.Yaşama dört elle sarılışını…İlk uyanışını hatırlıyorum çiçeklerin, vazoda koku yerine can veren parçasını…Ayaza direnen bedeninde buz tutan tomurcuklarını….Geride kalanların yaşam savaşını….O ağaç bana yaşama sevinci veriyor anne. Geçenlerde memlekete geldiğimde “Ağaca yıldırım düştü, kestirdi komşu şuradaki badem ağacını.Zaten pek bademi de olmuyordu, odun ettiler, yakacaklar kışın…Bir odunu çıktı sorma Hatice “dedin.Sustum,konuşmadım bir süre…Sen fark etmedin anne….Sağanaklarca düşen yağmurları görmedin yüreğime…..Dinlemiyorsun diye daha sonra anlattıklarını kızdın bana,çocukluğumdaki gibi hatta….Ben büyüdüm anne….Sen farkedemesen de... O ağaç benim yoldaşım,sırdaşım her şeyimdi anne…Onda saklıydı gençlik sırlarım…Ondandı belki mevsimsiz açışları…Meyve vermek istemeyişi…Acılar sinmişti de sohbetlerimizden bedenine ondan acıydı tadı belki…, Ne sigaralar içtik, ne aşklar konuştuk biz onunla aynı dilde…Kokusu yarim gibiydi..Mevsimsiz açışı bundandı belki…Sarıp sarmalamak için beni…Zulümlerden, zalimlerden,işkenceden söz ettiğimiz soğuk gecelerde ayazlara feda edişi bazı çiçeklerini bundandı belki. Geriye kalanlar direnmeli,daha çok güçlenmeli ki mücadele sürmeli diye düşündüğünden azdı meyveleri....Fedakarlık onun buz tutmuş çiçeklerine bakarken yüreğime yerleşti.Ondan çok şey öğrenmiştim anne… Şimdi mevsimsiz açan ağaç benim …Beni kestiler,beni yakacaklar.Sen karşıdan seyrediyorsun durmuş onları…Kesmekle iyi yaptılar diyorsun.Yıldırımlar onun bedenine değil benim yüreğime düştü bu sözlerinle anne.….Kesiyorlar beni….Yakacaklar ince ince doğrayıp …Susturacaklar düşüncelerimi…Silecekler kokumu dünyadan…. O zaman da bu kadar rahat söyleyebilecek misin gördüklerini? Bir düş olsun yaşadıklarım, uyanınca yine erken açsın ağacım….Yine ayazda kalsın….Yıldırımlarla can vermesin bedeni….Üstümü ört anne…Çok hastayım bugün…Üşüyorum….Sobayı yak, ısıt bedenimi….Sus anne anlatma bana hiç bir şeyi...Sağanaklar başladı yine...Bir yıldırım daha düştü yüreğime....Kesildi yaşamla bağlarım,gidiyorum...Çok üşüyorum, çok...Alevler mi yükseliyor ateşim mi var? Sayıklıyor muyum yoksa...Ağacım çağırıyor beni anne,son kez konuşmak istiyor benimle...Ben de seslenmek istiyorum ona bir şiirle..Dinle anne,sen de dinle! İlk kez yüreğimi açıyorum sana tüm samimiyetimle....Seyirci kalmazsın umarım bu kez de gördüklerine....Çok sevmiştim ben o badem ağacını, çocuk yüreğimle.Ben büyüdüm dedim ya sana anne inanma anladım ki yüreğim hala çocuk.....

02.09.2004
AZİZ NESİN’İN ŞİİRİNDEN ALINAN İLHAMLA YAZILMIŞTIR.
ARKADAŞIM BADEM AĞACI

Sen ağaçların aptalı
Ben insanların
Seni kandırır havalar
Beni sevdalar
Bir ılıman hava esmeye görsün
Düşünmeden gelecek karakış..
Acarsın çiçeklerini ..
Bense hayra yorarım gördüğüm düşü...
Bir güler yüz bir tatlı söz..
Açarım yüreğimi hemen
Yemişe durmadan çarpar seni karayel
Beni karasevda
Hem de bilerek kandırıldığımızı
Kaçıncı kez bağlanmışız bir olmaza
Koş desinler bize şaşkın
Sonu gelmese de hiç bir aşkın
Açalım yine de çiçeklerimizi
Senden yanayım arkadaşım
Havanı bulunca aç çiçeklerini
Nasıl açıyorsam yüreğimi
Belki bu kez kış olmaz
Bakarsın sevdan düş olmaz
Nasıl vermişsem kendimi son sevdama
Vur kendini sen de bu güzel havaya