ANLARSIN….
Doğduğunda anlarsın dünyanın kaç bucak olduğunu…Etrafında onlarca göz dikmişler bakışlarını üzerine…Onlar iyi ki doğdun dedikçe sen büyüdükçe anlarsın neden doğarken ağladığını….
Kaybolduğunda anlarsın var olmanın ne olduğunu …Çevrendeki boşluğun ürkütücü sessizliği sararken bedenini için ürperir hıçkıra hıçkıra ağlarsın ya da donuk donuk bakarsın…
Uyuduğunda anlarsın uykusuzluğun ne olduğunu…Rüyalarda kaybolursun bu kez.Çoğu kez ağlayarak kalkıp koşarsın kimi zaman da korkudan kımıldaya bile cesaret edemezsin bırak koşmayı ses bile çıkaramazsın…Yanında yatan bir can varsa o an en şanslı olanlardansın…
Sevdiğinde anlarsın nefreti..En yakın iki duygudur sırt sırta verip insanın içini kemirirler bazı kahkahayla bazı gözyaşıyla.”Çok üzülme bir gün gülersin, çok gülme bir gün ağlarsın” derler ya hani..Çok bildiklerinden değil yaşayıp da gördüklerinden söylerler…
Yandığında için, anlarsın hasreti…Özlemek bir şeyi ,çocukluğunu,gençliğini.hatıralarını annenin mis kokulu çorbasını .babanın hiddetli sıcak bakışlarını..özlersin için yanar ..Yanar da yandığında anlarsın yokluklarını…
Öldüğünde anlarsın hayatın anlamını …Kalkmaya çalıştıkça altını çizdirir felek sana..Dur nereye diye bir ses duyarsın uzaklardan..Kalanlar orda artık der ve anlarsın öldüğünde geride bıraktıklarının kıymetini…Ama larla başlar cümlelerin ..biraz daha zaman la biter..Biter de neye yarar..Öldüğünde anlarsın , nafile serzenişlerin…
Yazdığında mı anladın okuduğunda mı bilemem ama çok da geç olmadan anlamak gerek hayatın anlamsızlığını…Çok zor deme sen dedikçe zorlaşıyor hayat unutma …Unuttukça hatırlatıyor..Hatırlattıkça acıtıyor canını…Bile bile insan yakar mı canını..Yakıyor yakıyor …Yaktığında işte anlıyor insan olduğunu…
Sakın unutma bunu sen aciz sen zavallı yeri geldiğinde belki çok şaşalı ..Ama unutma adını insanlığını Yaradan’daki yerini dünyadaki yersizliğini unutma…İnsan olduğumuzu unutma…



12:18
KELEBEK….
11-12-2012