Arkadaş olmamız için isimlerimizi öğrenmemiz yeterliydi. Daha fazlasına gerek yoktu. Çocuktuk biz çünkü. Sonra büyüdük, birlikte büyüdük. İnsanları birlikte tanıdık. Kötü insanlar gördük. Üzüldük. Üzüldüğümüz …zaman hep birbirimize sığındık. Herkes gitti, biz kaldık. Düştük, kırıldık, kırdık ama birbirimizi hiç bırakmadık. Çocukluğumuzu, en masum zamanlarımızı paylaştık birlikte. Acı denen şeyi düşünce dizimizin kanaması sandık sadece.

Cesurduk, hiç korkmadan hayaller kurduk. Dünyayı değiştirebileceğimize bile inandık. Önce büyümeliydik ki değiştirelim dünyayı. Büyüme sevdasıyla yandık tutuştuk biz de her çocuk gibi. Büyüyünce fark ettim, nasıl da iyimsermişiz biz çocukken.

Keşke sonsuza kadar sürseydi çocukluk. Sürseydi de öğrenmeseydik, tanımasaydık masumiyetini kaybetmiş insanları. Neden bu kadar çok istedik ki biz büyümeyi?