Ayrılığın ilk saniyesi gözyaşı ile doldurmuştu yerini.. Günler, haftalar, aylar derken gözyaşları hala içindeydi vaktimin. Güneşli ve sakin bir pazar sabahı of çekmek yerine pencereyi açıp içime temiz bir hava çekmek istedim. Uzun uzun düşündüm o gün. Hayatın anlamı farklıymış.. İçinde sadece hüzün ve acı yokmuş. Mutlu olmak ve gülümsemek de varmış.. Nisan yağmurunun sessiz bir sokakta çıkardığı sesi dinlemek de varmış, hayaller ile donatılmış bir dünya da varmış. Sıcacık bir yuva’nın penceresinden bakıp da dışarı’da ki kar tanelerine içimizdekileri dökmek isteriz kimi zaman.. Hayatın tuzaklarından kaçıp da köşemize çekilmek için binlerce nedenimiz vardır. Kimseyi umursamayız, çevremizdekilerden uzaklaşırız, sessizliğimiz bir odadaki saatin çıkardığı ses kadar içten ve hisli bir yalnızlığa bürünmüştür.. Düşüncelerimizi paylaştığımız ve yalnızlığımızın en sadık dostu olan bir kitap’ı okurken, içimizde ki fırtına tıpkı dışarıda yağan yağmura ve esen rüzgara eşlik eder gibidir.. O an anlarız ki hayatın anlamı içimizde saklıydı, düşüncelerimiz yaşadıklarımızın aynasıydı.. Mutluluk uzun süren bir fırtınadan sonra bir anda çiçek gibi açan güneşe benzer, meyvesi ise rengarenk gökkuşağıdır..

- Enes Demirci