Hiç 2

• 12 Aralık 2012 Çarşamba 00:07:10

Kişiliğimi mi kaybediyordum yoksa kişiliğim mi beni terkediyordu. Anlamıyorum yaptığım hareketleri yapanları görünce esefle kınıyordum ama şimdi bende aynı hareketleri çekinmeden yapıyorum ve şunu daha net anlıyorum meğersem kınadığım hareketlere imreniyor ve
özeniyor muşum insanların yaptığı şeyleri benim yapamamam koyuyormuş bana meğersem ben egoistmişim, o kadar egoisti eleştirdikten sonra, eleştirdiğim özelliği taşımak ağır geliyor bana. Ellerimi kaldırıp yardım dilenmekten başka bi şey gelmiyor hemde kendi huylarımı başkasının değiştirmesi için kaldırıyorum ellerimi Allah a sığınıyorum ama acizim. Bunun acısı daha fazla kendi alışkanlıklarım için bile başkalarından yardım bekliyorum biraz dirensem ama oda yok bende ...... Aradığım şeyi bulamadım hep davanın içinde ayrı bi dava olmaktı amacım oda olmadı hep farklılaşmak istedim oda olmadı kendisinden olduğum kitle acımasızca çekti içine beni çaresizce onlara yoldaşlık ettim. Acaba tuhaflık mı var bende yoksa her şey mi tuhaf bana insanların hareketleri zoruma gidiyor 10 metre öteden tükürsünler ben alınıyorum üzerime o tükürüğü, hemde tükürülen asfalttan daha fazla ve gururum kırılıyor. Çöpe atılan taş önce gözlerim ve kulaklarımla bedenime giriyor oradan bir daha çıkamıyor canı acıyan çöpten daha çok acıyor benim içim anlamıyor kimse beni hep anlayacaklar sanıyorum ve anladıklarını zannettiğim için bir çok cümlemi kısaltarak ve yarısından başlayarak söylüyorum ama nafile gene anlaşılmıyor. Bir çok kişiyi kırar oldum bende anlamıyorum neden bu şekilde oluyor yada böylemi olması şarttı, incitmek yada kırmak mı benim işim. İnsanlara ve çevreye hiç unutmuyorum nasıl acı çektirdiğimi ama tek taraflı mı bu benim çektiklerim ne, o zaman yalan mı çektiğim acılar yada bana mı çok acı geldiler gerçekten ben bi zorluk görünce ayağına çöp batmış çocuk gibi ağlıyor muyum bunu bilmek istiyorum yada kalsın bilmek istemiyorum acıtıyor beni aslında verdiğim bu cevapta benim ne olduğumu ortaya koyuyor duymak istemediğim cevabı kulaklarımda işitme mi sağlıyor. Duymak istemediğim cevaplar listesi uzanıyor ne olduğumu insanlar daha tam olarak bilmiyor, nasıl yanaşsınlar bana haksız diyemem ki ben bu insanlara beni tanıyamıyorlar ki korkudan ve utangaçlıktan çektiğim duvarlardan ötürü insanlar evimin içini değil sadece kapı önünde ki paspas, ayakkabı ve çamaşır ipindekilere bakıp beni tanıyorlar ve öyle yargılıyorlar beni. Bu yargılamalar dandır ki kendimi kamçılanıyor gibi hissediyorum ve saldırganlaşıyordum yapmadığım bırakın yapmayı yapamayacağım şeylerden suçlanmak yada yargılanmak beni uçuruma itiyor. Demek ki masumlar çekiyor benim ipimi saflar arkamdan çukur kazıyor, kamiller dedikodumu yapıyor en ermiş şekilde, melaikeler kötü görüyor beni ve devamında kötü görünüyorlar bana en saf halleriyle, inanmak istemiyorum ama gerçekler. Neden diye bir soru soruyorum boşluğa gene beni anlayacak kimse yok karşımdaki boşluktan başka, neden diyorum, karşılığında beni tatmin etmeyen ama kamçılayan bi cevap alıyorum hiç.... Sinirleniyorum küfür ediyorum tüm saflara, masumlara, kamillere vs vs vs. Karşılığı geliyor hemen bir hiç, dahada sinirleniyorum küfrün para etmediğini anlıyorum ama anlamam yetmiyor artık işlemiş oluyor küfür hayatıma yapılan ve yaptığım her şey küfür olarak görünüyor komşunun tavuğuna kış dememem, su içene yılanın dokunması ama benim dokunmamam küfür oluyor insanlara, anlaşılmıyor. İyiliklerim çekiyor beni aşağıya en dibe vuruyorum dibe vurmadan çok önce daha ne kadar batacağım derken şimdi ise en dipte ağzıma takılan şu mısralar var dibin bile dibi varmış.

En derine batmışken, en dibte hayatımı sürdürmeye çalışırken kafamı kaldırıyorum ama hayattan sille yiyen bi ben değilmişim bi çok yargısız infaz mağduru, bir çok yanlış anlaşılma kurbanı var yanımda artık başka bir sınıfın yolcusuyum ve sadık bir askeriyim........