AYRILIK

• 11 Aralık 2012 Salı 14:38:39

Bazen çok yalnız olduğumu hissediyordum.Kendimi aşıp uzak diyarlarda yapayalnız kalmak bana çok iyi gelecekti,çünkü kalbim çok acıyordu o kadar acıyordu ki bu aşk acısı beni bitirmiş aklımı alıp götürmüştü.İçimdeki ateş sönmüyordu hep aklımda o vardı.Onsuz nasıl hayatı sürdürürüm diye hem kendime kızıyor hem ona kızıyordum.Çok çaresizdim beni bu harap olmuş durumdan çıkaracak birini arıyordum.Geceleri hep uykusuz geçiriyor gecenin bir yarısı kalkıp hayatımın neden bu kadar kötü gittiğini Allaha soruyordum.Her sabah kötü bir rüyanın etkisiyle uyanıp kendimi avutacak cümleler duymak için kendi kendimle konuşuyordum.Hep onunla geçireceğim zamanın hayallerini kurardım.Onunla doğacak çocuklarımızın isminin ne olacağını tartışırdık ama hayat bu olmadı Bu kör talihe ve şansa ne demeli.Bir sabah uyanıcam ve ben hiç olmayacağım çünkü insan hayatta hayalleri ve umutları olmadan yaşayamaz.Bende son hayalini kaybetmiş çaresiz bir şekilde boş sokaklarda yağmur altında yürüyorum.Geçtiğim yerlerde gördüğüm insanlara bakıyorum düşünüyorum acaba benim kadar acı çekiyorlarmıdır?Sadece bu hayatta banamı böyle acıyı reva görmüştü Yüce Allahım.Duyduğum acıklı müziklerle hüzünlü müzikle ağlıyorum.Yaşam artık sadece benim için acı demekti.Derlerki;insanı öldürmeyen acı olgunlaştırırmış bu öyle bir acı ki beni yüreğimi derinden cız ettirmiş sanki yarama tuz basmışlardı.Her defasında yalnız gecelerimi yıldızlara bakarak her kayan yıldızda da ayrılan insanları düşünüyordum.Benim yıldızım belliydi ama artık eskisi gibi parlamıyordu.Geçirdiğimiz zamanı düşünüp daha da çok hüzünleniyordum.Beni bu durumdan çıkaracak insanlar bana hiçbir şey ifade etmiyordu,çünkü hep aynı cümleleri kullanıyorlardı geçer üzülme sana başkasımı yok artık ben bu cümlelerden çok sıkılmıştım.Her geçen gün bana döneceğini düşünüp heyecanlanıyordum ama olmadı aradan bir yıl geçti ve ben hala unutamadım ve hep aynı acı……