Can Yarısı

• 5 Aralık 2012 Çarşamba 02:01:47

Canımdan çok seviyorum deriz ya hani; o sevdiğimizin canının yanacağını düşündüğümüzde canımız yanar.. Bu yazı bunu yaşayanlar ve bilenler için....

Bilmem kaç katlı hastanenin bilmem kaçıncı katında acil adı verilen ömür törpüsü bir koridorda, hissettiğim heyecan ve korku duygusunu içimde bastırmaya çalışırken odanın kapısından içeriye girmiştik bile.. Elinden sıkı sıkı tutup, o iğnelere, ilaçlara, eldivenlere nispet yapa yapa yürüyordum.. İçimden o iyi olacak, yanındayım işte, pehh bunlarda neymiş diyordum.. Daha odanın gerginliğini kendimce üzerimden atmaya çalışırken hemşire geldi.. Biraz sonra benim canımın belkide canını yakacaklar, ve ben buna katlanmak zorundayım öyle mi? Çaresizlik ne kadar zordu..

Sonra sen uzandın.. Yatağın başına geldiğimde yüzüne korka korka baktım.. Başını sola doğru çevirip gülümsedin, elini sıkı sıkı tuttum.. Karşımda sen öylece uzanacaktın ve ben sakince sadece başında bekleyip elini mi tutacaktım.. Ellerim, dizlerim, yüreğim bile titriyordu.. Seni severken şu kalp denen guguklu saatin nasıl çalıştığını bilmiyordun.. Damarlarımdaki kana nasıl işlediğini, gülümseyişime nasıl karıştığını.. Çok korkmuştum sana bir şey olacak diye.. Çünkü sen bir insanın yaşamı boyunca ihtiyacı olabilecek her şeydin..

Doktor odaya girdi ve;
- Siz dışarıda bekleyin isterseniz..
Kim? Ben mi..? Hayır ben burada duracağım...
- Dışarı çıkmanız gerekiyor...
Yok, ben dururum burada yanında olayım..
-Dışarı çıkar mısınız?
Şurada durayım ama dışarı çıkmasam?
-Lütfen çıkar mısınız?
Ama.. Ben.. Burada..

Doktor anlamıyordu ki beni.. Sen benim sevincim, gülüşümün diğer yarısıydın..
Yani şu kocaman kız, daha yürümeyi bile beceremiyordu sensiz.. Nefes almayı, mutlu olmayı, gülebilmeyi, konuşabilmeyi bile beceremiyordum.. Sen olmasan saatleri bile bilemem ben, takvimlerden haberim olmaz, hangi mevsimdeyiz unuturum.. İşte doktor bunu bilmiyordu..

Elimi çektim elinden, elim bile isyan etti..

İstemeye istemeye ağır adımlarla odadan çıktım.. Kapının önünde, o hastane koridorunun köşesinde montunu yüreğime kadar çekmiş sana susuyordum, kokuna sarılıyordum.. Düşünmedim, nefes almadım.. Put gibi dikildim kaldım orada.. Gözlerimi kapattım, gözlerin belirdi.. Korktum, tebessüm ettim, şaşırdım, bir şey yapamadım..

O kısacık dediğimiz süre göz açıp kapayıncaya kadar geçmedi tabi.. Ben orada yaşlandım..

Dualar yolladım sana, bir an önce iyileş, gel diye yanıma.. Hadi kurtul artık o çirkin odadan, ne olur.. Söz veriyorum bir daha hiç hasta olmayacaksın.. Sana çok iyi bakacağım, bol bol dua okuyacağım, her şeye dikkat edeceğim, ne istersen yapacağım, söz.. Vallahi söz.. Hadi gel yanıma...

Tamam kabul ediyorum bu gerçekten çok zor bir imtihandı ama büyük duyguların da büyük bedelleri olduğu aşikar.. Ve ben bu bedeli yanımda olmadığın o dakikalarda soluğumu kesen, boğazımı düğümleyip yutkunmama izin vermeyen o korku ile ödemiştim..

Nihayet doktor kapıdan çıktı.. Ve son durumu anlattı..
Doktor ne oldu, nasıl, iyi mi durum nedir?
- Hastanın durumu iyi..
Dediği anda doktorun yanaklarından sıkıp, kulaklarını büküp burnunu sıkasım geldi.. Sen ne tatlı bir doktormuşsun ya..
oleyy be!

Kapıdan çıktığın anda üzerimdeki kokudan eser kalmamıştı.. O yağmurlu şimşekli fırtınalı güne inat öyle sımsıcaktı ki varlığın, gözlerine baktığımda sana neden güneşim dediğimi bir kez daha anladım.. Sensizliğin dondurucu soğuğuna inat sen hep güneşim olup doğacak, tüm felaketleri kovacaktın..

Çünkü sen..
Aşk’tın..
ama her şeyden önce hayattın..

Biliyor musun?

Her gün büyüyen bir aşkla mutluluğumu..

Yani Seni;

Çok
Çok
Çok
Çok
Çok

Seviyorum..